Het is zover. Sinds begin 2017 ben ik in verwachting. In sociale verwachting, that is. Sinds Roy en ik ons eerste huis hebben gekocht en mijn zus in het huwelijksbootje is gestapt, zijn alle ogen opeens op ons gericht. “En… Wanneer zijn jullie aan de beurt?,” klonk het nog geen vijf minuten nadat het kersverse bruidspaar het ‘ja’-woord tegen elkaar had gezegd. Ook zogenaamd grappig bedoelde toespelingen à ‘nou, je bent heel wat van plan met zoveel slaapkamers’, zijn mij niet vreemd. En ik geef eerlijk toe: het doet me meer dan gehoopt.
Ik weet dat ik niet de eerste ben zich beklaagd over de verwachtingen die door de omgeving worden geschept, en ik zal ook zeker niet de laatste zijn. Wat is dat toch met de stippellijntjes invullen voor anderen? Ik kan mijn enthousiasme over een zwangere vriendin niet uiten zonder een ‘rammelende eierstokken, Fem?’ toegeworpen te krijgen. En mijn minuut-tot-minuut verslag over de bruiloft van mijn zus, is niet compleet zonder de vraag ‘En… Wanneer ben jij aan de beurt?’ als schrale afsluiter. Bij voorkeur met als toegift zo’n ‘ik-doe-wel-alsof-ik-een-grapje-maak-maar-stiekem-wil-ik-het-wel-weten’-lach.
Zelfs wildvreemden maken zich schuldig aan de jacht op mijn zogenaamd jeukende ringvinger en rammelende eierstokken. Zo was ik enkele maanden geleden bij een keukengigant aan het rondwandelen toen we met één van de medewerkers aan de praat raakten. “Getrouwd?,” was zijn vraag. “Nope,” antwoordden wij eerlijkheidshalve. “Oeh,” reageerde hij met een angstig gespeelde blik op mij. “Moet ik even weggaan?” [insert ongemakkelijke lach] Het volgende gespreksonderwerp: ons huis. “Een nieuw huis? Dan komen er vast kinderen,” zo stelde hij. “Nou, dat weet je niet,” was mijn (inmiddels ietwat verhitte) antwoord. “Natuurlijk wel,” zei de medewerker op een toon alsof ik zojuist had beweerd dat de aarde plat was. “Die gaan er zeker komen.” Ik besloot op dat moment maar even op mijn tong te bijten, maar vanbinnen ontplofte ik. Hoe kun je zoiets zeggen? Wat weet je nou van mij? Voor hetzelfde geld was ik enkele jaren geleden onvruchtbaar verklaard, had ik hier grootse moeite mee en werd ik daar doodleuk door een middelbare flapdrol te midden van een keukengigant aan herinnerd.
En dat is ook juist het probleem wat ik heb met die sociale verwachtingen. Ja, ik zou graag ooit willen trouwen. Ja, ik kan me voorstellen dat ik op een zeker punt in mijn leven kinderen wil. Dit is echter niet iets waar ik (de volledige) controle over heb. Zeker in het laatste geval niet. Ik vind het dan ook volkomen tactloos wanneer mensen dit als een vanzelfsprekendheid beschouwen. Je weet niet wat zich achter de schermen afspeelt, en helaas ken ik inmiddels als genoeg verhalen over onvruchtbaarheid, miskramen en jarenlang ‘proberen’ zonder resultaat.
De enige verwachting die je mag hebben? Dat deze fase voorlopig nog ver in de toekomst ligt. Lees: ik heb onlangs Wikkie er nipt voor kunnen behoeden om uit het raam te springen, dus tot zover mijn parenting skills. En die ring om mijn vinger? Die mis ik niet. Niet om de laatste reden dat ik überhaupt zelden ringen draag. Houd dus alsjeblieft op met alles wat ik zeg en doe te (over)analyseren en dubbelzinnig te interpreteren. Ik wil een glas wijn kunnen afslaan zonder dat iemand me vraagt ‘of er iets is wat ik moet vertellen’. Ja, ik wil iets vertellen. Ik heb gewoon zin in Ice Tea Green, verdomme. En geef je hier geen gehoor aan?
Liefs,
Femke
FACEBOOK * INSTAGRAM * SNAPCHAT * YOUTUBE * TWITTER
Fotografie: Ellen van Lent
Ohhhh ik herken dit he-le-maal. Toevallig ga ik over precies één maand trouwen, als mijn vriend en ik 10 jaar samen zijn. Hoe vaak ik al niet de vraag heb gekregen wanneer wij nou eindelijk eens zouden gaan trouwen en aan kinderen zouden gaan ‘beginnen’.
Ik kan me de frustratie en ongemakkelijke-lachmomenten goed voorstellen bij dit soort vragen. Kinderen krijgen is inderdaad niet iets vanzelfsprekends of iets waar je zelf even een besluit over neemt. En trouwen doe je ook niet zomaar even. Doe het gewoon stapje voor stapje en laat het komen als het komt. Maar zo te horen doe je het al :)
Oh my, zoooo herkenbaar. Ik krijg vaak genoeg de vraag: ‘Wonen jullie nog niet samen?’ ‘En wanneer willen jullie kinderen?’ Wanneer?? Ik weet niet eens of ik ze wel wil, haha. Ik mag dan wel 30 zijn, maar ik ben nog veel te druk met allerlei andere dingen.
Alles op zijn tijd! ;-)
Hear! Hear! Wat supergoed dat je hierover schrijft! Ik vind dit ook zo tenenkrommend, en toch doe ik er zelf onbedoeld ook aan mij. Als ik een feestje binnenloop en aan de damestafel zit 1 iemand fris te drinken tussen de wijntjes dan gaat er een belletje af in m’n hoofd. Vragen doe ik nooit, precies om wat jij beschrijft. M’n tante heeft bijvoorbeeld heel bewust geen kinderen, dus zo’n close voorbeeld zorgt misschien voor een dikker sociaal filter bij mij. Ik merk het ook, als ik mensen lang niet heb gezien dan kijken ze meteen naar m’n buik. Aangezien ik daar al zo lekker ontevreden mee ben is dat niet chill en ook: alsof je daar meteen kan zien dat iemand zwanger is. Laat ons met rust, alles op eigen tempo of helemaal niet, het is aan ons en none of your business! *springt met vlag op barricade*
Meh heb dit jarenlang moeten aanhoren, ben nu 31.. Inmiddels wel getrouwd maar eerder ivm ziekte van mijn vader die nu ook overleden is. En kort erna kwamen de vragen of Kids. Of naja er werd al gesuggereerd van ja maar met je depressie en je man zijn autisme en adhd nemen jullie toch geen kind? Uhm sorry?? Yeah, zo kunen mensen ook zijn. Jammer voor hun dat wij dus al ‘bezig’ zijn Heb m’n depressie zo goed als overwonnen en ik voel me goed! Die verwachtingen van mensen, please kap ermee. Mensen lekker laten leven en alles op zijn beloop laten ❤️
Wat een goed artikel Femke! Helemaal mee eens! Ik ben nu 25, inmiddels afgestudeerd en werkzoekende, en in de zomer 3 jaar getrouwd. Mijn man (hij is 33) heeft wel een fulltime baan. Mensen schijnen het héél gek te vinden dat je al bijna 3 jaar getrouwd kunt zijn en dat je dan nog geen kinderen hebt. Eeeh, misschien willen we dat nog niet? Of lukt het (nog) niet? Zo veroordelend…
Dankjewel voor het schrijven van deze post. Ik ben het helemaal met je eens, hoe kun je zoiets tegen iemand zeggen of verwachten? Misschien wil je uberhaupt geen kinderen. NOU EN? Laat het lekker gaan en laat iedereen gezellig in zijn/haar waarde. YOU GO GIRL!
Precies!! Toen we vertelde dat mijn vriend en ik een huis hadden gekocht vonden veel mensen dat veel te vroeg voor onze relatie. Maar nu we erin wonen krijgen we alleen maar de vraag welke kamer de babykamer word en wanneer we kinderen nemen. (Ook zo iets..nemen.. we nemen een kat, je mag hopen dat je kan kinderen kan krijgen)
Ohhhh ik ben nog niet in deze fase in mijn leven, maar man, wat een gezeik! Bijna van een andere eeuw echt, alsof je perse moet trouwen en kinderen krijgen. Vooral die man van de keukens, als je dat zegt ben je toch echt gek?! Net alsof hij dat voor jullie kan bepalen! Heel goed dat je hier een blog aan wijdt. Malou x
haha, heel herkenbaar dit ja. Al is het bij mij nog: ‘waarom heb je geen vriend?’ ‘wordt het niet eens tijd voor een relatie?’ ‘Hoe is het in het liefdesleven?’. Ik ben de ware nog niet tegen gekomen. Nee ik geniet van mijn vrijheid, een relatie komt wel als de tijd daar rijp voor is. Ik hou me er niet mee bezig. Ik ben gelukkig en tevreden zoals mijn leven nu is zonder partner.
Mijn beste vriendin wil geen kinderen en als ze dat tegen meiden zegt ontploft het ook: ‘huh, waarom niet?’ ‘Ah joh, dat komt nog wel..’. Nou ik zie haar nog geen kind krijgen in 100 jaar haha.
Bij mij komt steeds de vraag wanneer er kinderen op komst zijn voorbij… ellende :’)
Wat een herkenbaar artikel en wat heb je het goed verwoord. Het wil bij veel mensen gewoon niet binnenkomen dat je daar nog niet aan toe bent, dat je eerst je studie wilt afmaken of een beetje een carrière op wil bouwen voordat je aan huisje, boompje, beestje begint.
Vandaag is ons neefje geboren en hoe leuk het allemaal is, ik weet nu al dat een heleboel opmerkingen zullen krijgen over wanneer wij aan de beurt zullen zijn!
Jammer genoeg ontzettend herkenbaar. Mijn vriend en ik zijn 27 en 28, bijna 5,5 jaar een koppel en wonen intussen meer dan 2 jaar samen. Het aantal keer dat we die vragen al gekregen hebben… Laat ons toch gewoon met rust, we willen helemaal geen kinderen en trouwen, waarom? Dat is toch maar gewoon een stel ringen en een trouwboekje. Ik krijg rillingen van je verhaal over die kerel bij de keukengigant, ik zou zó kwaad geworden zijn!
Jaaaaaa helemaal eens! Gelukkig weet mijn (directe) omgeving wel dat ik geen kinderwens heb, dus daar beginnen ze niet over en over trouwen ook niet. Het is algemeen bekend dat ik dat héél erg graag wil. Alleen wanneer zien we wel.
Ik kan er ook echt heel slecht tegen dat het blijkbaar ‘normaal’ is als je trouwt en kinderen krijgt. Inderdaad wat je zegt: het is niet vanzelfsprekend. Er kan zoveel meer spelen dan de buitenkant doet vermoeden.
Mensen moeten eens ophouden met denken in de “normale” positie als in trouwen en kinderen. Dat bepaald de perso(o)n(en) wel zelf. Punt. :P
Dus.. wanneer komen die babies nou?
Just kidding. Omg I feel you. Soms is t leuk bedoeld, maar 9/10 keer moeten zulke mensen gewoon hun mond houden. Men zal er vast niet zo bij stil staan, maar zoals je al zei: wat weten ze nou van je? Maar geloof dat we het hier toen ook over gehad hebben toen we sushi aten haha
Herkenbaar, ik schreef er ook al artikels over. Enkele jaren geleden (ook heel veel lezers die het herkenden) en onlangs nog om nog eens een update te geven.
Want je wordt in een stabiele relatie niet alleen overspoelt met vragen die ze eigenlijk niet zouden mogen stellen. Maar ook nog eens met heel wat raad die absoluut niet nodig is. Wat ik altijd te horen kreeg: “oh maar je bent nog jong !! Dat komt nog wel.”
Ondertussen ben ik 32 en dus niet meer “zo jong” – als ik nu zeg dat wij bewust geen kinderen willen en dat ik al 32 ben, is het voor sommige mensen echt vaak zo’n realitycheck: Oh, ze meent het echt.
Ik wil geen kinderen, ik zie het niet in ons leven. Geef mij een halve boerderij boordevol dieren en je maakt mij gelukkig. Ik voel het niet, ik heb geen moedergevoelens noch rammelende eierstokken en vooral ik zie het gewoon niet in ons leven passen. Niet dat we een avontuurlijk leven hebben, verre van, maar we houden beide van ons tempo. Onze tijd samen. Een kind verandert alles en die opoffering willen wij niet maken.
Herkenbaar dit! Vooral omdat mijn vriend en ik al lang samenzijn voor onze leeftijd… Mijn instant beleefde antwoord is altijd: ik wil heel graag kinderen, maar nu nog even niet. ;-)
Preach!!! Ik ben 31 en mensen verwachten inmiddels heel veel van mij. Nee, ik heb geen koophuis. Nee, ik ben niet getrouwd. Nee, ik heb geen kinderen. Ja, ik wil dit allemaal wel, maar ga het niet plannen. Wat komt dat komt. Als ik toch één ding heb geleerd, dan is het wel dat je het leven toch niet kan plannen. Fijn artikel zeg!
Ik wil überhaupt geen kinderen, dus ik krab dan het liefst ogen uit enzo.
Helaas heel herkenbaar. Enkele jaren geleden kreeg ik heel vaak de opmerking dat ‘kinderen mij wel goed zouden staan’, telkens als ik mijn pasgeboren nichtje vasthield, met zo’n onderliggende boodschap. Op zich misschien niet slechtbedoeld, maar het was heel pijnlijk aangezien ik net was gedumpt na een jarenlange relatie…
Nu heb ik een nieuwe vriend en krijgen we constant te horen wanneer we aan kinderen beginnen. Ik ben amper 25, begot!