Na een traject van ruim 1,5 jaar leek het lot in België ons even beter gezind. We hadden op vrijdag 31 januari na al die teleurstellingen eindelijk een positieve test in handen. Het was onwerkelijk, maar op de beste manier mogelijk. Helaas bleek het geluk van korte duur. Het hartje klopt niet meer.

Hoe volg je een post op die zó persoonlijk was? Nou niet, zo bleek. Elke post die ik al in concepten had klaarstaan en niets met het traject te maken had, voelde niet oké om te posten. Het zou de post ‘Onverwacht gepland‘ en de reacties die hierop zijn gekomen teniet doen. Want wauw… Weet dat we allebei onwijs dankbaar zijn voor alle lieve reacties, DM’s, appjes en kaartjes die we hebben mogen ontvangen. 

Terwijl ik minutenlang naar het knipperende balkje op mijn scherm kijk, besef ik dat dit de eerste keer is dat ik moeite heb om een blog te beginnen. Het is dan ook bijna onmogelijk om een traject dat inmiddels ruim 1,5 jaar geleden is gestart, beknopt samen te vatten. In juni 2018 kregen Roy en ik onverwacht te horen dat we aan kinderen ‘moesten’ beginnen. Een grote keuze, maar het was -om met de woorden van de huisarts te spreken- nu of nooit. Dat betekende het startschot van een intensief ICSI-traject.