“Ben jij al stamceldonor?,” vroeg ik aan familie, vriendinnen en collega’s toen ik mezelf in augustus 2016 aanmeldde voor het stamceldonorschap. Het moge duidelijk zijn: ik ontpopte mezelf vrijwel onmiddellijk tot wandelende banner voor stamceldonatie. Ik had namelijk voor die tijd nog nooit eerder van stamceldonatie gehoord, terwijl hier wel vele levens gered mee kunnen worden. Juist wanneer je zelf nog in leven bent.
Stamceldonatie
Hoewel het misschien akelig is om over na te denken, ben ik altijd groot voorstander geweest van het donorschap. Hoe fijn is het dat je de kwaliteit van andermans leven kunt beteren (en zelfs kunt redden) wanneer je zelf niet meer in leven bent? Waar ik echter tot augustus vorig jaar nog nooit eerder van had gehoord was het stamceldonorschap. Ik stuitte hierop toen iemand op Facebook een filmpje met uitleg had gepost. Er is namelijk een tekort aan stamceldonoren en in het filmpje werd niet alleen een oproep gedaan om daadwerkelijk stamceldonor te worden, maar ook hoe dat dan precies in zijn werk gaat. Waar orgaandonatie gebeurt na het overlijden, kan de transplantatie van stamcellen juist bij leven. Daarmee kunnen mensen worden gered die lijden aan leukemie of een andere vorm van bloedkanker.
Na het zien van dit filmpje en mezelf verder verdiept te hebben in dit onderwerp, besloot ik mezelf aan te melden op de website van Matchis. Hier moest ik eerst een medische vragenlijst invullen, waarna ik een registratiesetje ontving via de post. Hierin zaten een paar wattenstaafjes met instructie waarmee ik zelf een beetje wangslijmvlies moest afnemen. Op basis hiervan werd mijn HLA-typering (weefseltypering) bepaald en bevinden de gegevens zich nu anoniem in een wereldwijd bestand. Hierdoor ben ik vindbaar voor patiënten die mogelijk gebaat zijn bij mijn stamcellen. Mocht ik eenmaal worden opgeroepen, waarvan de kans overigens héél klein is, dan zijn er twee manieren waarop ik stamcellen kan doneren: via het bloed (PBSC) of via het beenmerg. Zoals op de website van Matchis staat omschreven, gebeurt in 90% van de gevallen stamceldonatie op de PBSC-manier.
In het geval van de PBSC-manier krijg je als donor vijf dagen lang een lichaamseigen groeifactor (G-CSF) toegediend, zodat je stamcellen in je bloed terecht komen. Dit kan eventueel wel vervelende bijwerkingen geven als een grieperig gevoel en vermoeidheid, maar is niet schadelijk. In het geval van een donatie via het beenmerg word je onder algehele narcose gebracht, omdat het anders -waar vele mensen ook bang voor zijn- te pijnlijk is. Ook hiervan kun je bijwerkingen als een beurs gevoel in de rug of bloedarmoede het gevolg zijn, maar hiervan herstel je snel. Bovendien worden donoren alvorens de donatie grondig gecheckt of ze medisch gezond genoeg zijn om het proces te doorlopen.
Of ik ooit opgeroepen zal worden om mijn stamcellen te doneren kan ik natuurlijk niet voorspellen, maar ik vind het wel belangrijk om anderen hiervan bewust te maken dat het een mogelijkheid is. Door stamceldonor te worden, en misschien ook daadwerkelijk een stamceldonor te zijn, geef je iemand met leukemie of bloedkanker een kans op leven. Ik wil je zeker niet dwingen om stamceldonor te worden, maar ik wil je wel vragen hier goed over na te denken. Hoe meer donoren, hoe groter de kans op een match en hoe meer levens hier mogelijk mee gered kunnen worden. Hoe mooi is het om dit al bij leven te kunnen doen? En niet om je potentiële angst voor naalden en operaties teniet te doen, maar: wat is deze angst waard in het licht dat iemands leven op het spel staat? Zeker iets om over na te denken.
Wil jij ook stamceldonor worden? Je kunt jezelf hier aanmelden. En nee: ik heb niet betaald gekregen voor dit artikel ;-)
Goed dat je dit onderwerp aankaart… Ik ga eens wat meer informatie lezen. Als je een ander kunt helpen, vind ik dit namelijk super mooi.
Zeker doen! Je moet je natuurlijk nergens toe verplicht voelen, maar wat je zeg: als je hier een ander mee kunt helpen, zou dat toch wel ontzettend mooi zijn.
Ik ben er op dit moment ook over na aan het denken wat ik er wel of niet mee wil gaan doen.
Is er iets waar je specifiek over twijfelt :-)?
Goed dat je hier aandacht aan besteed! Ik sta nu anderhalf jaar geregistreerd als stamceldonor, maar ik ben nog nooit echt gevraagd. Bloed doneren doe ik ook al tien jaar, ook om de reden dat je dit al bij leven kan doen. Dit kan gelukkig veel vaker, doet geen pijn en geeft ook geen fysieke klachten.
Wauw, wat goed! Bloed doneren zou ik ook graag willen doen, maar ik ga mezelf denk ik pas aanmelden op het moment dat ik ben verhuisd. Dan is de bloedbank namelijk nog maar vijf minuten (te fiets) van mijn huis verwijderd. Echt fijn dat je me hierop wijst, want ik neem het zeker mee!
Aangemeld! En mijn vriend ook :)
Jullie zijn toppers :-)!
Goed om te lezen! Ik dacht inderdaad altijd (kennelijk dus nog nooit echt in verdiept) dat je gewoon bij kennis je beenmerg moest afstaan. Tijd om me eens wat verder in te lezen!
Niet gek dat je dit denkt hoor, er is nou eenmaal niet zoveel over bekend! Maar het kan dus zeker nuttig zijn om je verder in te lezen, want het steekt dus allemaal wat laagdrempeliger in elkaar ;-)
Topper ben je dat je dit deelt. Ik ga me er eens in verdiepen!
Als er één iemand is die dankzij dit artikel besluit om stamceldonor te worden, dan ben ik al blij. Leuk dat je jezelf hierin gaat verdiepen, wie weet kun je wel (ooit) iemand helpen!
Goed dat je dit onderwerp behandelt! Stamcellen doneren via beenmerg lijkt me ontzettend pijnlijk, maar via bloed is het volgens mij prima te doen. Binnenkort eens wat meer info opzoeken over hoe het precies werkt hier in België.
Via het beenmerg gaat wel onder (volledige) narcose, maar het kan natuurlijk zeker geen kwaad om je hier verder in te verdiepen. Hoe dit in België zit weet ik namelijk niet!
Wauw, wat goed dat je dit doet én er aandacht aan besteedt! Ik wist hier eigenlijk nog niets van af, maar ga het nu zeker overwegen. Misschien toch eens bij de huisarts informeren!
Zeker doen! Je bent echt nergens toe verplicht, maar wie weet kun je hier wel (ooit) iemand mee helpen :-)
Ik ben sinds mijn 18e bloeddonor, en daar hoorde ik over stamceldonatie. Ik sta ook al een tijdje in de databank dus. Het lijkt mij heel bijzonder om iemand eventueel te kunnen helpen!
Ik vind het supergoed dat je dit doet! Ik heb me op mijn 16e geregistreerd als orgaandonor en zou het liefst ook bloed- en stamceldonor willen zijn, maar dat gaat helaas niet vanwege mijn chronische ziekte. Ik hoop dat er te zijner tijd mensen zijn die iets aan de organen hebben die gezond zijn!