“You can do anything but not everything”, moest ik de afgelopen tijd meermaals tegen mezelf zeggen. Gelukkig is er een lichtje aan het einde van de tunnel: er staan weer een aantal artikelen voor jullie in de wachtrij én de online masterclasses zullen binnenkort terugkomen. Het eerstvolgende thema? Perfectionisme. Een eigenschap waarmee ik mezelf nooit durfde te associëren en waar ik zelfs een beetje een hekel aan had. Tot voor kort. 

Perfectionisme

Ik heb altijd een beetje een hekel gehad aan het woord ‘perfectionisme’. Niet op de laatste plaats omdat deze term te pas en te onpas door iedereen wordt gebruikt. Zelfs in haar meest ergerlijke vorm lijkt perfectionisme een eigenschap waar je vooral trots op moet zijn. Het wordt benoemd als ‘zwakke’ eigenschap bij sollicitaties om grotere gebreken te verbloemen of om verkapte bemoeizucht goed te praten. Begrijp me niet verkeerd: perfectionisme kán ook een heel mooie eigenschap zijn. Echter is het juist door de taalnazi’s en controlfreaks, die perfectionisme hebben gebombardeerd tot een hoger levensdoel, dat ik tot voor kort nog nét niet gillend bij deze term wegrende.

Chaos en speelruimte

Het moge duidelijk zijn: perfectionisme is nooit een eigenschap geweest waarmee ik mezelf heb geassocieerd. Zin om iedere letter die ik voor mijn blog schrijf te checken op spelfouten, heb ik niet. Nauwkeurig zou ik mezelf dan ook niet willen omschrijven. Geef mij maar liever wat chaos en speelruimte: dan schud ik eerder iets creatiefs uit de mouw. Het kwam dan ook als een behoorlijke schok toen een trainer enkele maanden terug na een intakegesprek aan me vroeg: “Zou ik je perfectionistisch mogen noemen?” Ik was bijna verontwaardigd. Een perfectionist… Ik? Dat dénk ik toch niet.

Beestenboel

Dat de trainer het echter bij het rechte eind had, werd enkele maanden later tijdens één van de trainingsdagen definitief bevestigd. Tijdens een groepsopdracht werd aan alle deelnemers gevraagd om iemand in gedachten te nemen bij wie we negatieve gevoelens hadden. En hier vervolgens een dier aan te koppelen. Dit dier zouden we voor de groep moeten uitbeelden. Vlak voor ons mini-theaterspektakel, riep de trainer ons tot een halt.

“Dit is niet de échte opdracht”, verklaarde ze met een glimlach. “Deze opdracht is eigenlijk bedoeld om jezelf beter te leren kennen. Toen ik jullie vroeg om een dier uit te beelden, kwam er als het goed is bij ieder van jullie een emotie naar boven. Blij, boos, bang of verdrietig. Ik wil jullie vragen na te denken welke emotie dit was en welke gedachte of gedachtes hieraan ten grondslag lagen.”

Het goed willen doen

Eenmaal terug in de trainingszaal gaf ik toe dat mijn eerste reactie onder het kopje ‘bang’ was te scharen. Ik voelde me onrustig. Mijn gedachten? Ik beeld het vast niet goed genoeg uit. Ze snappen het niet. En ga zo maar even door. De trainer keek mij glimlachend aan: “De emotie die je hebt gevoeld en zeker de gedachten die hierbij horen, hebben allemaal te maken met perfectionisme. Je wilt het goed doen en geeft jezelf geen ruimte om fouten te maken. Herken je je hierin? Dat is namelijk óók een vorm van perfectionisme.”

Ze liet me ook nadenken over andere momenten waarop ik deze vergelijkbare angst had gevoeld en welke gedachten hieraan toen ten grondslag lagen. Schoorvoetend moest ik toegeven: ik ben dus tóch een perfectionist. Om vervolgens -tot hilariteit van de trainer- bij een volgende groepsopdracht óók nog met mijn voet stiekem een vel papier op de grond recht te leggen. Verdomme.

Meer lezen én leren over jouw inner perfectionist? Hoe je het verschil maakt tussen streven en moeten? Schrijf jezelf hier in en wees als eerste op de hoogte zodra de (gratis!) online masterclass van start gaat. 

FACEBOOK * INSTAGRAM * YOUTUBE * TWITTER

Fotografie: Fleur Joesten