Op 28-12-2021 zijn wij precies om 13.01 uur de trotse ouders geworden van onze zoon Flinn. Hij is met een keizersnede ter wereld gekomen, maar we maken het allemaal goed. Een mooiere afsluiting van 2021 konden we ons niet wensen. Nu is het herstellen en genieten samen. In dit artikel geef ik een update. 

De bevalling was -letterlijk en figuurlijk- een bevalling. Wat een poliklinische bevalling zou worden ontpopte zich onverwacht in een vijfdaagse ziekenhuisopname vanwege uitputting, een (spoed)keizersnede en een zwangerschapsvergiftiging die zich pas in het kraambed ontwikkelde.

Uitputting

Een week voordat Flinn daadwerkelijk geboren werd, kampte ik al dagenlang met (voor)weeën. Tegen het einde van de week waren ze zo pittig dat ik volledig fysiek en emotioneel uitgeput op maandag 27 december bij een controle-afspraak bij de gynaecoloog zat. “Dit gaat zo niet langer”, constateerde ze geschrokken en ik mocht die avond vanwege pure uitputting terugkomen om met slaapmedicatie en pijnstilling bij te komen. De volgende dag zouden we het dan wel hebben over een mogelijke inleiding.

Een grote plottwist was op komst…

Onverwachte start

Toen die avond een bed voor me was opgemaakt en een slaapmiddel werd bereid, bleek ik bij een laatste check ineens tóch al 3 centimeter ontsluiting te hebben. Hoewel mijn lichaam schreeuwde om rust, kon Flinn niet langer wachten. De bevalling moest worden ingeleid.

Je kunt je voorstellen: ik kon wel janken. Op dat moment niet van blijdschap om Flinn snel te mogen ontmoeten, maar van uitputting. Ik kón niet meer. Gelukkig bood een ruggenprik al snel veel verlichting en werd ik aan allerlei meters verbonden om onze conditie goed in de gaten te houden. Het wachten was op Flinn. Maar hij bleek er wederom een eigen planning op na te houden…

Sterrenkijker

Tijdens deze nacht in het ziekenhuis, waarin ik plots ook nog koorts kreeg, kwam de ontsluiting langzaam maar toch duidelijk op gang. Flinn bleek echter in een sterrenkijker positie te liggen, en gezien zijn toch al grote formaat, nam dat een extra uitdaging met zich mee. De gynaecoloog moest hierdoor eenmaal bij volledige ontsluiting alsnog concluderen: “Dit gaat niet passen.” Een keizersnede was de enige optie en nog geen driekwartier later lagen we samen op de OK, waar we niet heel veel later Flinn mochten ontmoeten. Onze Flinn.

Ik weet nog dat ik riep: “Ooo, wat is hij knap!” En samen met Roy om mezelf moest lachen dat ik meteen hét cliche van het prille ouderschap te pakken had: dolverliefd op je eigen kind. Al fluisterde ik hem ook meteen toe: “Ik zeg wel dat je knap bent, maar het is natuurlijk veel belangrijker dat je een goed mens bent, hè.”

Zwangerschapsvergiftiging

Eenmaal terug op de uitslaapkamer – en nog middenin mijn instant verliefdheid- bleek mijn bloeddruk ineens torenhoog. De spanningen en zenuwen misschien? Na wat extra onderzoeken bleek er echter iets anders aan de hand te zijn. Een zwangerschapsvergiftiging. Pas ontwikkelt in het kraambed. Het was mogelijk en mijn lichaam dacht: leuk. Pakken we ook nog even mee.

Het was reden om ons langer in het ziekenhuis te houden. Niet de standaard 48 uur, maar uiteindelijk het dubbele aantal. Dat was aan de ene kant vervelend, maar aan de andere kant gaf het ook heel veel rust. Meermaals per dag werden al mijn waardes gemeten en ook hadden we meer tijd en ruimte om vragen te stellen over Flinn – die overigens zelfs niks van alle spektakel leek te hebben gemerkt en vanaf het eerste moment een heerlijke baby bleek.

Yep. Er zijn zelfs al de nodige (kraam)tranen gevallen waarin ik tegen Roy snotter ‘dat ik niet kan geloven dat we zo’n leuke baby hebben’.

Pittig herstel

Helaas maakt dit het herstel niet per se makkelijker. Flinn even optillen is al een hele work-out. Zelfs zittend douchen is niet mogelijk zonder hulp. De simpelste dingen zorgen er soms al voor dat ik een uur moet bijkomen. Dat is vervelend en confronterend. Mijn herstel heeft meer tijd nodig dan ik zou willen. Gelukkig is daar de kersverse (super)papa Roy die alle zeilen bijzet en loopt voor twee (wat zeg ik? Voor drie!), en er samen met de kraamhulp voor zorgt dat ik me minstens zo betrokken voel en kan zijn.

Ondanks het pittige verloop en alle onverwachte wendingen kijken we allebei alsnog met een fijn gevoel terug op de bevalling. We hebben ons enorm gezien, gehoord en geholpen gevoeld. En we hebben het mooiste cadeau mee naar huis mogen nemen. Onze lieve Flinn.

Liefs,

Femke