Daar zit je dan. Op een stoeltje in een kalige kleedruimte met als achtergrondmuziek hordes gillende meiden die meebrullen met Really Don’t Care en Heart Attack. Demi Lovato wandelt naar hen toe en een aantal van hen barst direct in snikken uit. Note to self: doe dát alsjeblieft niet. Als ‘Lovatic’ weet ik natuurlijk ook niet hoe ik ga reageren als ik oog in oog in oog kom te staan met mijn heldin. 
Alleen iemand zoals ik krijg het natuurlijk voor elkaar om zoiets gigantisch als het Ziggo Dome niet te kunnen vinden. Eenmaal -verwaaid- aangekomen, heeft al een flink aantal fans zich verzameld voor de ingang. Je snapt: ik waande me zelf een celebrity toen ik daar voorbij mocht wandelen (lees: nog nét niet huppelend) en via een zij-ingang mocht binnen sneaken. Samen met wat con-collega’s mogen we plaatsnemen in een kleedkamer, waar we al wandelend ernaartoe de kleedruimtes van ‘Enrique Iglesias’ (ik heb de verleiding kunnen weerstaan om niet binnen te lopen) en ‘Demi Lovato’ (*SQUEAK*) spotten. Het wordt al vrij snel duidelijk dat het interview gaat uitlopen en ik besluit dan ook om in de tussentijd even mijn mierenblaasje te legen. Als ik langs de kleedkamer van Demi loop tijdens mijn wandeling naar het toilet, gaat opeens de deur open. BAM. Daar staat ze.

Wauw. Ze ziet er precíés zo uit als op tv. Of ik heb gewoon zo vaak haar videoclips bekeken dat ik ondertussen een volledig realistische 3D-schets in mijn hoofd heb weten te maken. Ik besluit heel cool door te lopen, terwijl zij naar de hysterische fans loopt die even verderop op haar aan het wachten zijn. De meet-and-greet aanschouwen is een vermakelijke manier om de tijd te doden: meiden gaan huilend de kamer binnen en…. Komen er nóg harder huilend uit. “Ik oordeel niet, zolang ik zelf Demi nog niet heb ontmoet,” reageer ik op een con-collega die de gehele hysterie niet snapt. Tja. Misschien dat ik zelf ook wel -lekker onprofessioneel- in hysterisch snikken uitbarst. Oh dear. Ik hoop het niet…

Enkele minuten, wat hysterisch gegil en een luide snik in de verte later staat Demi Lovato met een big smile voor de deur van onze kleedkamer: “HI!” Na haar een hand te hebben gegeven (#wasiknooitmeer) en haar posse heeft plaatsgenomen aan de zijlijn, wordt ik weggemoffeld naar de gang zodat de andere con-collega’s haar eerst in alle rust kunnen interviewen. Als het eenmaal mijn beurt is, word ik op een stoel naast haar gepositioneerd (Dat blijkt een dingetje te zijn met alle ‘celebrities’ die ik ooit heb geïnterviewd: je mag nooit met ze op één bank zitten ;-). “How are you?,” vraagt Demi, die op nog geen 30 centimeter afstand van mij zit. Ik besluit mijn verbale autobiografie en een ‘mijn leven heeft geleid naar dit moment’ achterwege te laten. Vooruit. Ik vertel haar natuurlijk wel dat ik een grote fan ben. Na een enthousiaste “Thank you” kan het interview beginnen. Terwijl ik vragen op haar afvuur, heeft de daaropvolgende 10 minuten één gedachte de overhand: dit is bizár.

“Je weet dat al die meiden je zouden willen vermoorden, hè?” merkt een mannelijke con-collega op, tijdens onze weg naar de uitgang wanneer we hordes meiden met Demi Lovato-rugzakken passeren. “Ja. Dat weet ik héél goed,” antwoord ik. Een half uur geleden was ik nog één van hen.