Het is lang geleden dat ik misselijk ben geweest van de zenuwen. Stond ik vroeger nog net niet te hyperventileren voor een wiskunde proefwerk, heb ik mijn faalangst tegenwoordig onder controle. Het is dan ook een onwelkom gevoel van nostalgie, dat mijn maag vandaag zich weer drie slagen in de rondte maakt. De dag dat ik mijn definitieve masterscriptie in moet leveren.

Een half jaar lang heb ik keihard gewerkt aan mijn masterthesis ‘Till death do us part?. In deze periode heb ik alle fases doorlopen van het afstuderen. Ik heb dodelijke verwensingen geroepen naar degene die verantwoordelijk is voor de APA-richtlijnen, met de handen in het haar gezeten tijdens het analyseren van mijn resultaten in SPPS en met schaamrode kaken de meest domme spelfouten uit mijn scriptie gefilterd. Ook waren er mooie momenten. Zo waren de blikken die mensen me gaven wanneer ik over mijn afstudeeronderwerp vertelde onbetaalbaar. Heus. Die verbaasde gezichten met een vleugje ‘what the f*ck?’, verveelde nooit. Het gaf daarnaast ook een enorme kick als er een sterretje in de analyses van de resultaten opdoemde. “JAAA! ER IS EEN RELATIE GEVONDEN!! Oh wacht, het is een minuscuul stukje chocola op mijn monitor…”

Maar bovenal, ben ik ontroerd door de mooie verhalen die met me werden gedeeld. Ik ben enorm dankbaar dat zoveel van jullie mij in vertrouwen hebben genomen over zo’n intiem onderwerp. Of dit nu ging over hoe zelf werd gedacht over het digitaal nalatenschap of dat er een verhaal werd gedeeld over het verlies van een vriend(in)/broer/zus op jonge leeftijd. “Hij was bij leven echt een internetjunk en had het fantastisch gevonden om je te helpen,” was een reactie die mij misschien het meest heeft geraakt. Een traan kon dan ook niet uitblijven bij het bekijken van alle lieve berichten op zijn Facebook-pagina, als digitale herinnering aan zijn (te korte) leven.

Vandaag is de dag, dat ik deze (geanonimiseerde) verhalen voor even achter me laat. In het postvak van mijn scriptiebegeleider en tweede lezer. Doodeng. Als ik even een toepasselijke verwoording mag gebruiken. Het eindoordeel is nu aan hen.