Ten eerste wil ik jullie waanzinnig bedanken voor alle geweldige reacties die ik gisteren op mijn persoonlijke artikel heb gekregen. Het was ontzettend fijn om het even hardop uit te spreken en het feit dat veel van jullie zich hierin konden vinden, maakte het nog beter. Deze week had ik een ongemakkelijk moment bij de doktersassistent, duldde mijn oma geen medelijden en bewees ik voor ééns en altijd nooit een modeblogger te zullen worden.

• Wanneer de trein op maandagochtend opeens begint te toeteren en ik verwildert om me heen begon te kijken wat er aan de hand is. Gelukkig zag een vrouw tegenover me de lichte paniek in mijn blik en wist me gerust te stellen dat het ging om het 1-minuut durende toeterprotest. Aha. 
• Na mijn post waarom je géén online vrienden moet worden met familie. Mama: “Nu denkt iedereen dat ik zo doe op Facebook. Ik héb niet eens Facebook. Ik wil een rectificatie.” Ik zag inspiratie voor een nieuwe post: Redenen om je blog geheim te houden voor je ouders ;-)
• Op het Jeugdjournaal horen (Tip, people. Véél vrolijker.) dat er een Frozen deel 2 komt. AAAH!
• Als we op het persevent van UPR de winkel al hebben verlaten, voordat we onze goodiebag hebben gekregen. Begeleider: “Channel je inner diva, jongens. We komen niet meer terug. Laat ze die goodiebags maar naar buiten brengen.” 
• Zus tegen mijn 88-jarige oma’s: “Hebben jullie een taxikaartje? Aaaw.” Oma: “Wat nou ‘aaaw?!” Met een blik a la “Wil je een stomp?”.
• Het ultieme luxeprobleem: te veel tassen, te weinig overstaptijd. Dankzij alle steunbetuigingen, heb ik de bus al sprintend gered. Wiehoe!
• Wanneer ik bij de dokter zit en zijn assistent over een half jaar een datum wil prikken. Ik: “Ik denk niet dat ik dan al iets heb gepland.” Mama begint trots: “Ze is net afgestudeerd en heeft natuurlijk geen idee hoe haar plannen er over een half jaar uitzien” Terwijl zij twee vrolijk doorkletsen over hoe en wat, had ik een typisch “mahaaam-je-zet-me-voor-schut-puberdochter”-momentje.
• Mocht ik later een gezin krijgen, dan wil ik dus zó’n woonkamer. Inclusief opruimteam, dat wel.
• Als Anne en Dagmar aan mij een paar Dr. Martens-schoenen geven, die ik nét aan hen had doorgegeven. Ik: “Deze heb ik al gehad.” Zij: “Dit is een ander paar.” Ik: “Oh… Leuk.” Mode zit duidelijk niet in mijn genen.