16 maart 2020 zal voor altijd een bizarre dag zijn. De dag waarop mijn vriend en ik te horen kregen dat het hartje niet meer klopte. Maar ook de dag dat het normale leven totaal op z’n kop stond vanwege de aangescherpte coronamaatregelen. In dit digitale ‘bijkletskwartiertje’ vertel ik hoe het met me gaat.

Hoe gaat het nu met je/jullie?

We hebben sinds onze miskraam onwijs veel lieve berichtjes, kaarten en cadeaus ontvangen. Door de hoeveelheid hiervan ben ik er niet aan toegekomen om iedereen persoonlijk te bedanken. Weet dat we onwijs dankbaar zijn voor elker vorm van steun die we hebben mogen ontvangen. Dit heeft ons erg goed gedaan. De vraag ‘hoe het gaat’ is gecompliceerd. Rouw is natuurlijk iets geks. Zeker bij iets ongrijpbaars als het verlies van een zwangerschap. Het kan je op de meest onverwachte momenten overvallen. Dan is het toch wel ‘fijn’ als je met één klik dingen als ‘gender reveal‘ en ‘uitgerekende datum’ in je digitale agenda kan wissen.

Tegelijkertijd is er ook die acceptatie. We hadden er niks aan kunnen doen om het te voorkomen. Het ís zo. Ik moet ook eerlijk bekennen dat Roy en ik intens genieten van de rust. Even geen spuiten zetten op gezette tijden, wekelijkse trips naar België en maar afwachten hoe het lot ons ditmaal gezind is. Er is meer energie. Meer energie voor leuke dingen. Voor elkaar. Al gooit corona natuurlijk wel roet in het eten.

Wat voor invloed merk je van de coronacrisis?

In de week van onze miskraam brak de spreekwoordelijke pleuris los. De minister-president sprak het land toe en het was duidelijk: het ‘normale’ leven was verleden tijd. Dat was pittig. Juist nu wilden we liever dan ooit onze dierbaren om ons heen. Samen er even tussenuit. Genieten van de vrijheid. Dit was ineens niet meer mogelijk.

Daarnaast merkte ik ook onder opdrachtgevers de onrust. Een aantal opdrachten werden geannuleerd of op een lager pitje gezet. Dat vond ik even spannend. Toch volgde de innerlijke rust snel. Mijn innerlijke ondernemer betrad voor het eerst sinds lange tijd weer het podium. Een stille periode waarin die onbewust héél veel plannetjes had gesmeed. Ook voor het ultieme doemscenario als ik vanwege de coronacrisis ál mijn opdrachten zou verliezen. Voor altijd. Het ‘worst case’-plan? Het huis verkopen en ergens een geitenboerderij beginnen. En omdat dat niet eens zo vreselijk klonk, vond ik het vertrouwen in mezelf dat het heus wel goed zou komen.

En nu?

We zijn nu 5 weken verder, en de rust is teruggekeerd. Mijn opdrachten zijn inmiddels voor 90% weer hetzelfde als voorheen. Ook Roy en ik hebben thuis onze draai gevonden om deze periode zo fijn mogelijk te maken. We spelen meer spelletjes dan ooit tevoren, en we zijn veel bezig in en rondom het huis. We hebben ook de voorbereidingen van onze trouwdag weer opgepakt. Zoals jullie inmiddels misschien wel weten, zullen we op 18 augustus 2020 het ja-woord aan elkaar geven. Natuurlijk is het nog even afwachten hoe groots we het kunnen gaan vieren, maar dát we het gaan vieren is een feit. We beseffen ons nu meer dan ooit: elk moment telt.

Liefs,
Femke

Volg mij op Instagram en ontvang elke donderdag een nieuwe Instagram Stories tip.