Na een traject van ruim 1,5 jaar leek het lot in België ons even beter gezind. We hadden op vrijdag 31 januari na al die teleurstellingen eindelijk een positieve test in handen. Het was onwerkelijk, maar op de beste manier mogelijk. Helaas bleek het geluk van korte duur. Het hartje klopt niet meer.

Ziek gelukkig

“Goed nieuws hè, je bent zwanger!” Ik weet nog goed dat de gyneacoloog ons op vrijdag 31 januari belde met de uitslag van de zwangerschapstest. Een positieve test. We waren zwanger! Eindelijk. Na al die tijd. We stapten direct in een wereld die we nog niet kenden. Een wereld van positieve echo’s. We zagen het hartje enthousiast kloppen bij 6 weken. En opnieuw bij 8 weken. De groei ging goed en ook mijn hCG-waarde steeg zoals verwacht mocht worden. We durfden langzaam maar zeker optimistisch te zijn. Al was het maar dat die misselijkheid, pijnlijke borsten en vermoeidheid toch écht een goed teken leken te zijn. Het overgeven was vervelend, maar ik nam het voor lief. ‘Ziek gelukkig’ kreeg ineens een nieuwe betekenis.

Geen knipperend lichtje

Optimistisch gingen we op maandag 16 maart de termijnecho in. Vanwege de coronamaatregelen mocht Roy niet mee naar binnen, maar dat was oké. Niemand verwachtte slecht nieuws. Helaas nam dat snel een andere wending…Ik zag met eigen ogen hoe het knipperende lichtje ontbrak. Het knipperende lichtje dat wijst op een kloppend hartje. Toen de gynaecoloog zei dat ik even mijn blaas moest legen zodat ze beter kon kijken en ze ‘even mijn vriend zou halen’, had ik geen verdere uitleg meer nodig. Het was niet goed.

Het hartje klopte niet meer. En direct met dit nieuws was ons hart ook gebroken. De hoop en het optimisme wat we hadden, werd in één klap weggevaagd. Ik was die dag 10,5 weken zwanger. Wat een verdriet. We hadden zo gehoopt dat we eind maart wereldkundig konden maken dat we zwanger waren. We hadden zo gehoopt dat we begin oktober ons mini-mensje vast konden houden. Het was allemaal zó dichtbij. Het mocht helaas niet zo zijn.

Digitale knuffel

We zijn intens dankbaar voor alle liefde die we sinds het nieuws van onze familie en vrienden hebben ontvangen. En dan waren daar ook nog alle reacties op onze Instagrampost. Het neemt het verdriet natuurlijk niet weg, maar het voelt voor ons wel als een enorme digitale knuffel. Die momenteel zeer welkom is.

We zijn er zeker van dat we dit samen te boven zullen komen. En ja, hoewel we hoopten op beter nieuws willen we ook dit graag met jullie delen. Sinds onze openheid hebben we niets andere dan liefde van jullie ontvangen en het is fijn om al direct te merken dat het ditmaal niet anders is. Juist nu iedereen meer zorgen heeft dan ooit.

En nu?

Via Stories deelde ik al dat het vruchtje eigenlijk zou worden verwijderd door middel van een curettage. Dit is een ingreep waarbij het vruchtje operatief wordt verwijderd. Vanwege de drukte in het ziekenhuis worden er echter alleen maar spoedgevallen opgenomen. Dit vond ik niet erg, want ik wilde het liever zo natuurlijk mogelijk doen. Ik kreeg medicatie mee om het op natuurlijke wijze af te stoten. Dit sloeg gelukkig goed aan. Het was minder pijnlijk en eng als ik had gedacht. De ervaring is zo goed geweest als het onder de omstandigheden zijn kon.

Vanwege de coronamaatregelen zijn alle vruchtbaarheidstrajecten in het ziekenhuis volledig gepauzeerd. Er worden geen trajecten opgestart, puncties ingepland of terugplaatsingen gedaan. We houden er rekening mee dat het maanden gaat duren voordat we weer een nieuwe poging mogen doen. Dit is niet erg. Het ‘verplicht’ ons om de rust en ruimte te pakken die we nu zo hard nodig hebben. Het lijkt er namelijk op dat het ritje in de achtbaan nog niet over is.

Liefs,

Roy & Femke