Ten eerste wil ik jullie waanzinnig bedanken voor alle geweldige reacties die ik gisteren op mijn persoonlijke artikel heb gekregen. Het was ontzettend fijn om het even hardop uit te spreken en het feit dat veel van jullie zich hierin konden vinden, maakte het nog beter. Deze week had ik een ongemakkelijk moment bij de doktersassistent, duldde mijn oma geen medelijden en bewees ik voor ééns en altijd nooit een modeblogger te zullen worden.

• Wanneer de trein op maandagochtend opeens begint te toeteren en ik verwildert om me heen begon te kijken wat er aan de hand is. Gelukkig zag een vrouw tegenover me de lichte paniek in mijn blik en wist me gerust te stellen dat het ging om het 1-minuut durende toeterprotest. Aha. 
• Na mijn post waarom je géén online vrienden moet worden met familie. Mama: “Nu denkt iedereen dat ik zo doe op Facebook. Ik héb niet eens Facebook. Ik wil een rectificatie.” Ik zag inspiratie voor een nieuwe post: Redenen om je blog geheim te houden voor je ouders ;-)
• Op het Jeugdjournaal horen (Tip, people. Véél vrolijker.) dat er een Frozen deel 2 komt. AAAH!
• Als we op het persevent van UPR de winkel al hebben verlaten, voordat we onze goodiebag hebben gekregen. Begeleider: “Channel je inner diva, jongens. We komen niet meer terug. Laat ze die goodiebags maar naar buiten brengen.” 
• Zus tegen mijn 88-jarige oma’s: “Hebben jullie een taxikaartje? Aaaw.” Oma: “Wat nou ‘aaaw?!” Met een blik a la “Wil je een stomp?”.
• Het ultieme luxeprobleem: te veel tassen, te weinig overstaptijd. Dankzij alle steunbetuigingen, heb ik de bus al sprintend gered. Wiehoe!
• Wanneer ik bij de dokter zit en zijn assistent over een half jaar een datum wil prikken. Ik: “Ik denk niet dat ik dan al iets heb gepland.” Mama begint trots: “Ze is net afgestudeerd en heeft natuurlijk geen idee hoe haar plannen er over een half jaar uitzien” Terwijl zij twee vrolijk doorkletsen over hoe en wat, had ik een typisch “mahaaam-je-zet-me-voor-schut-puberdochter”-momentje.
• Mocht ik later een gezin krijgen, dan wil ik dus zó’n woonkamer. Inclusief opruimteam, dat wel.
• Als Anne en Dagmar aan mij een paar Dr. Martens-schoenen geven, die ik nét aan hen had doorgegeven. Ik: “Deze heb ik al gehad.” Zij: “Dit is een ander paar.” Ik: “Oh… Leuk.” Mode zit duidelijk niet in mijn genen.

Zoals jullie vorige week konden lezen, ben ik nu afgestudeerd. Héél gek. Waar ik eerst nog aan het jongleren was tussen mijn studie, werk én blog, heb ik nu eindelijk een grote energievreter uit mijn leven kunnen elimineren. Toch is net afgestudeerd zijn écht niet zo leuk als het lijkt. En wel hierom. 

Je ‘hoort’ in complete extase te zijn
“Je zweeft eigenlijk helemaal niet op een roze wolkje,” bemerkte mijn moeder, nét nadat ik het mailtje had gekregen met het heugelijke nieuws. En eerlijk? Waanzinnig vrolijk ben ik ook niet. Opgelucht? Absoluut. Complete extase? Nee, dus. Iedereen die ik sprak, riep tegen me: “Wauw, je staat nu zeker te stuiteren?!” Sorry, ook niet. Ik ben gewoonweg moe van het jarenlang jongleren tussen mijn studie, werk en blog en wilde dolgraag één van deze drie dingen uit mijn leven te kunnen elimineren. Ik was er enorm aan toe.

Iedereen wil meteen weten: what’s next?
Heb je nét te horen gekregen dat je bent geslaagd, krijg je de vervolgvraag: “En nu lekker fulltime aan het werk zeker?”. Zelfs mijn scriptiebegeleider onderwierp me aan deze vraag. Eén seconde nadat ze mijn afstudeeraanvraag had ondertekend. Op zich een logisch en sociaal maatschappelijk gewenst onderwerp. Wel gek gezien ik tot twee seconden geleden nog tot aan mijn bovenste, blonde haarspriet druk was met mijn scriptie. Er werd meteen een plan de campagne van me verwacht, terwijl ik -in alle eerlijkheid- meer verlangde naar bountystranden en drinken uit een verse kokosnoot. En ik hóú niet eens van kokosmelk.

Je doet opeens niets
Ik heb gelukkig mijn freelance werk en blog, maar helaas heb ik genoeg vriendinnen die na hun studie geen baan konden vinden. En dan… Doe je opeens niets. Tenminste, in de ogen van je tante/buurman/postbode. Waar je ‘vroeger’ nog een schouderklopje kreeg, omdat je én een studie deed én druk was met je bijbaantje, heeft deze laatst genoemde opeens een stuk minder aanzien nu hier geen studie aan is gekoppeld. ‘Zonde’ en ‘Verspilling van talenten’, zijn slechts enkele mompelende kritische stemmen. Ik zeg: ‘Doorzettingsvermogen’ en ‘Lef’ dat zij niet te trots zijn om dan maar gewoon op de bank te gaan zitten.

Om deze post op een positieve noot te eindigen (Want hé: ik ben natuurlijk toch ontzettend blij dat ik ben afgestudeerd). Zoals sommige van jullie misschien al weten, heb ik besloten om fulltime aan de slag te gaan als freelance tekstschrijver. Vanaf nu ben ik dus in te huren (ik voel me net een springkussen) voor uiteenlopende tekstuele projecten: van een diepgravend human interest-artikel tot het schrijven van SEO/SEA-proof webteksten. Nieuwsgierig? Op mijn online portfolio vind je een overzicht van geschreven artikelen en opdrachtgevers Ja. Je bent ook welkom een kijkje te nemen als je je gewoonweg afvraagt wat ik in he-mels-naam de afgelopen jaren heb uitgespookt ;-). SPREAD THE WORD!

Degenen die mij volgen via Twitter en Instagram hebben het vast meegekregen: ik heb een bril nodig! Ik had al maandenlang last van vermoeide ogen wanneer ik achter de computer werkte en het werd steeds erger. Tijdens mijn bezoek aan de opticien was het dan ook al snel duidelijk wat de oorzaak was. Benieuwd? 

De ‘diagnose’: latente hypermetropie. Een vorm van verziendheid, waarbij je ogen niet goed accommoderen en (in mijn geval) samenwerken. In noob-taal: verkrampte oogspieren.Van veraf zie ik alles prima, maar van dichtbij wordt het allemaal een beetje blurry. Mijn oogspieren moeten dan extra veel werk verzetten om een scherp beeld te creëren. Aha! Vandaar dat ik altijd vermoeide ogen kreeg wanneer ik achter de computer werkte. Hoewel mijn linkeroog het nog  kon handelen, kon mijn rechteroog wel wat extra steun gebruiken. De keuze was dan ook snel gemaakt om een bril te nemen.

Verrassend genoeg was ik er vrij snel uit wat ik wilde. Ik was namelijk dol op mijn nepbril (typisch gevalletje van: be careful what you wish for…) en was dan ook op zoek naar een vergelijkbaar exemplaar. Zeker vanwege jullie enthousiaste reacties op Instagram. Uiteindelijk is het een donkerbruine bril van Ray-Ban geworden met lichte accenten. Het is nog steeds enorm wennen qua zicht (door de plus-sterkte voel ik me echt een midget), maar ik ben onwijs blij qua montuur. Bij mijn kersverse titel Master Of Science is een bril natuurlijk ook wel héél passend…