Ik ben jullie allemaal nog dit verhaal verschuldigd. Nou ja; verschuldigd? Ik vertel het jullie graag. Handig om te weten: dit is geen ‘kijk-mij-nou-eens-waanzinnig-zielig-zijn’-verhaaltje. Want dat bén ik niet. Ik heb zelfs geluk gehad. Héél veel geluk eigenlijk. 
Zeldzame ontsteking
Al een paar keer liet ik tussen neus en lippen door op dit blog weten dat ik ontzettend vervelende buikklachten had. Na een een paar bezoeken aan de huisarts werd ik doorgestuurd naar de Maag-Lever-Darm-arts, wie mij heeft onderworpen aan diverse onderzoeken. En nee: deze waren niet allemaal even prettig. Maar het was gelukkig niet voor niets, zoals de arts me ook bij de uitslagen enthousiast liet weten. Er is een ontsteking gevonden in mijn darmen! De kans was blijkbaar nihil dat ze dit zouden vinden, want de ontsteking die ik heb blijkt een zeldzame auto-immuunziekte te zijn. Maar: het is wel héél goed te behandelen. Jippie! Of toch niet…

Word ik nu dik?!
De behandeling voor mijn chronische darmontsteking houdt in dat ik 3 keer per dag een capsule moet slikken. Een jaar lang. Dan pas kan ik langzaam gaan afbouwen en moet de ontsteking (als het goed is) wegblijven. Dit is helaas geen garantie, maar: er is goede hoop :-)! Naast dat het natuurlijk even lastig is om die pillen drie keer per dag vóór het eten consistent in te nemen (“Fuck weer vergeten!” aldus ik met de eerste eetlepel in mijn mond), zijn de bijwerkingen natuurlijk ook geen feest. “Dit medicijn is een variant op prednison. Hoewel deze capsules alleen plaatselijk werken, zal je nu waarschijnlijk wel veel vocht gaan vasthouden,” aldus de arts. Erm. Meer vocht gaan vasthouden?! Yep. Er is een dikke kans (ha!) dat ik het komende jaar een aantal extra kilo’s aan pure vocht met me zal meeslepen. Dat mijn gezicht nog ronder wordt dan deze nu al is (jeuj!). “Maar,” beantwoorde de arts mijn bezorgde gezicht. “Dit zal je, als je stopt met de medicijnen, ook snel weer kwijtraken”. Pfiew!

“B12-tekort? Zeg maar wat ik moet eten!”

Dat was eigenlijk mijn eerste reactie toen de arts vertelde dat ik een tekort had aan vitamine B12. Ik visualiseerde mezelf al helemaal etend aan een overdosis van bladgroenten en fruit, maar mijn mentale moodboard aan recepten spatte uiteen toen de arts begon uit te leggen wat dit inhield. B12 is blijkbaar de enige vitamine die je niet door extra voeding of voedingssupplementen kunt aanvullen, omdat het probleem ligt bij mijn lichaam zelf en niet bij mijn voeding. “Alleen alcoholisten die daarnaast bizar weinig eten hebben een B12-tekort door voeding” aldus de arts. Gezien we al snel concludeerden dat ik niet tot deze groep behoor, betekende dit dat mijn lichaam gewoonweg niet in staat is om dit op te nemen. Een geluk bij een ongeluk dat we dit vonden, want chronisch B12-tekort wordt in verband gebracht met hele nare fysieke en mentale ziektes: MS, Alzheimer, depressie, you name it… Het is een stiekeme ‘ziekte’ waar veel mensen onbewust mee blijken te kampen. De oplossing? Een injectie laten zetten bij de huisarts. De eerste 5 weken moet dit 2 keer per week, daarna 1 keer in de twee maanden. Levenslang. Dat dan weer wel.

Bottom line? Ik heb superveel geluk gehad. De ontsteking die is gevonden, is misschien zeldzaam maar wel super goed te behandelen. Natuurlijk sta ik er niet echt om te springen om wat meer plumpy te worden (alhoewel: misschien is het een goed idee om te springen?), maar het is slechts iets tijdelijks. Daarbij ben ik sowieso geen hysterische calorieënteller of iemand die zich überhaupt druk maakt om haar gewicht, dus als er iemand dikker moet worden: laat mij het maar zijn. Wel zo eerlijk. Ook heb ik geluk gehad dat het B12-tekort bij mij per toeval(!) en vroegtijdig is ontdekt. Vóórdat ik die nare klachten kreeg. Enne: wat is nou die ene injectie in de twee maanden? Peanuts!

Dankjewel voor het lezen van dit uitgebreide stuk <3