This is the last chapter of 2014, make it a good one. En of dit een maand is die ik nooit zal vergeten. Ik reisde op één dag 6 uur met het openbaar vervoer vanwege twee wisselstoringen, mijn vader brak zijn sleutelbeen en opeens moest ik véél meer respondenten optrommelen voor mijn afstudeeronderzoek dan gepland. Maar heus: ik heb ook ontzettend veel gelachen. Benieuwd? 

• Toerist op straat in Amsterdam: “Do you know where the coffeeshop is?” Dat moment dat je door twee emotionele fases gaat: 1) Gevleid. Ik zie er blijkbaar uit als een ingeburgerde Amsterdammer (*hoera*) en 2) Beledigd. Zie ik eruit alsof ik weet waar een coffeeshop is?!
• Mijn vriend en ik die alle kerstcadeautjes al hebben ingekocht. En het was niet eens december. Mogen wij alsjeblieft een applaus?
• Als mijn vader me -na twee wisselstoringen op één dag, 4 vertragingen, één omleiding en 6 uur in het openbaar verder- me met de auto om half 12 ‘s avonds komt ophalen in Nijmegen. Ik: “Mijn ingewanden liggen nog in Nijmegen.” Vader: “Hoezo?” Ik: “Door jouw rijstijl voel ik G-krachten die ik nog nooit eerder heb gevoeld”
• Stiekem tijdens het lezen van artikelen met de invulling ‘gift guide’ voor mezelf aan het snuffelen… Yep. Guilty. 
• Wanneer ik bij mijn moeder klaag ‘geen idee’ te hebben welke statistische toets ik moet gebruiken om mijn dataset te analyseren. Mama: “Ik heb een blaadje met sneltoetsen; heb je daar iets aan?” Nu weet ik meteen waar die wiskunde-ravijn in mijn hersenen vandaan komt…
• Als ik na een fikse stalksessie op Facebook, een blog en een e-mailbom na het weekend trots aan mijn stagebegeleider meld dat ik ‘al ruim 100 respondenten heb van de 150’. Scriptiebegeleider: “Zo, dat gaat rap! Misschien is het toch beter als je voor de 200 gaat…” Heus. Je wordt gewoon genaaid waar je bij staat.
• Wanneer mijn moeder aan mijn oma vertelt hoe mijn vader zijn sleutelbeen heeft gebroken: “Hij is met de brommer over natte bladeren uitgegleden.” Papa: “Ik lijk de nationale spoorwegen wel!”