Een tijdje geleden vertelde ik over hoe het was om open te zijn over mijn blog en het zijn van een blogger zelf. Ik ‘durf’ er tegenwoordig open over te praten, zonder het weg te wuiven met een ‘Ach, het niets…’. Toch zijn er nog steeds momenten dat ik door de figuurlijke grond wil zakken. Om deze redenen vind ik het soms gênant om een blog te hebben. 


Je ouders willen ieder pakketje inspecteren
‘Je hebt een pakketje binnengekregen,’ is een veelgehoorde zin binnen ons huishouden. Wanneer ik na een sprint naar boven weer naar beneden kom, is de standaard vervolgvraag: ‘En… Wat zat erin?’ Hierdoor moet je soms de behoefte onderdrukken om zoiets te beantwoorden als ‘Oh, mijn seksschommel’.

Mensen weten te veel van je. Maar écht.
Met als gevolg dat vage kennissen gaan vragen: ‘Hoe gaat het met je darmontsteking?’ Oh ja. Fuck. Daar heb ik dus óók over geschreven. Begrijp me niet verkeerd: ik vind het superlief als mensen hiernaar vragen, maar tijdens dit soort taferelen word je er wel mee geconfronteerd dat ie-de-reen je blog kan lezen.

Het is een hilarische bezigheid om je te citeren
Vooral favoriet bij mijn de vaste rubriek ‘Things that made my week…’, waarin ik de meest grappige anekdotes van de week opsom. Superleuk om te horen dat mensen dit hilarisch vinden. Toch klonk die anekdote hoe je op gracieuze wijze die hondendrol wist te ontwijken zo-veel toffer in mijn hoofd.

Je moet noodgedwongen de lelijkste baksels serveren
De best gelukte cupcakes moeten immers nog worden gefotografeerd, wanneer het is gestopt met regenen. Tot die tijd moeten je gasten het maar doen met de ‘prototypes’ van jouw versie van de red velvet cupcakes. En laten deze nog nét niet uit elkaar vallen wanneer je ernaar kijkt.

Het besef dat je eigenlijk een en-norme narcist bent
Immers, je blog draait geheel om ‘me, me, me‘. Van je favoriete recept en allernieuwste aankoop tot eindeloze tags waarin je jezelf aan het interviewen bent en tips vanuit jouw ervaring met [vul hier jouw ‘expertise’ in]. Awkward.