Waar veel mensen klagen over ‘de dagelijkse sleur’, is mijn leven gevuld met blonde opmerkingen en ongemakkelijke situaties. Deze week stond ik op het punt een asielkat te adopteren, beleefde ik mijn middelbareschooltijd opnieuw en stopte de buschauffeur om een wel héél bijzondere reden.

• Zus over onze eerste sportsessie in 6 weken: “We gaan ze een poepie laten ruiken.” Ik: “Ja. Van angst.”
• Om vervolgens hoopvol aan haar te vragen: “Had jij mijn sportschoenen niet mee naar je vriend genomen?” Helaas had ze die 4 weken geleden al teruggegeven. #bummer
• Per toeval een super schattige asielkat op Facebook voorbij zien komen, waardoor ik tegen mijn vriend haast uitschreeuwde: ‘Die. Moet. Ik. Hebben!’. Waarop mijn vriend antwoordde: “Snel een appartement bij de kat zoeken, dan!”
• Alleen in een dorp: de buschauffeur die onderweg stopt om een praatje te maken met een bekende.
• Denken: Ik heb echt zin om Shake It Off te horen. Om nog geen 3 seconden later langs een bestelbusje te fietsen, waarbij dit nummer keihard uit de speakers knalt. Yeah!
• Vriendin: “Oké, ik heb net ‘intelligence’ verkeerd gespeld” Ik: “Je hebt 6 maanden in Engeland gewoond!”
• Tramchaffeur die precíés voor mijn neus stopt, zodat ik als eerste kan instappen. Hij: “Je keek zo lief!”
• That awkward moment that…alle eerstejaars groter zijn dan jij. Het voelde net alsof ik weer terug was op de middelbare school.
• Vriend die geen rijbewijs heeft: “Ik ga wel gewoon in Bali rijden. Daar heb je geen rijbewijs nodig om iets te mogen besturen.” Ik: “Lijkt je dat verstándig?” Vriend: “Nou, ik heb laatst gekart en…” Ik: “Je gaat nu toch niet ‘karten’ opgeven als referentie voor je rijvaardigheid, hè?” Erm. Wel dus.