01/10/2017
Deze week wilde Roy nóg meer geld uitgeven aan ons nieuwe huis, dacht Wikkie een hoofdrol te vertolken in Prison Break en bleek er één groot nadeel te kleven aan wonen in een kindvriendelijke buurt. Benieuwd?
- Wanneer Roy uit het niets oppert dat hij eigenlijk een groter bed wil kopen. Ik: “Ben je gék geworden? We hebben dit bed nog geen twee jaar!” Roy: “Ja, maar als je erover nadenkt bent ik erop achteruit gegaan. Toen ik nog thuis woonde had ik een twijfelaar, nu heb ik eigenlijk maar een eenpersoonsbed” *zucht*
- Als Roy en ik terugkomen van een etentje met vrienden en Wikkie doodleuk in de tuin gras aan het eten is. Terwijl we toch écht dachten het kattenluik op slot te hebben gedaan.
- Ons vermoeden werd nog geen paar dagen later bevestigd: Wikkie had, briljant én verontrustend genoeg, zelf een manier had gevonden om het kattenluik te ontgrendelen. Iets waardoor ik, wanhopig en gênant genoeg, met een zak kattenvoer door de wijk heb gelopen om haar te roepen.
- Overigens smolt mijn hart wel toen mijn trillende stem na een tijdje opeens werd beantwoord door een wel héél bekende ‘miauw’.
- Uiteraard zijn we diezelfde avond meteen op zoek gegaan naar een nieuw kattenluik. Roy: “Ligt het aan mij of doen al deze kattenluiken jou ook denken aan tupperware?”
- Wanneer er op één middag kinderen uit de buurt langskomen om kinderpostzegels én lootjes te verkopen, en ik uiteraard geen nee kan zeggen. Heus. Die kinderen plukken me kaal.
Hoe gaat het met jullie? Hebben jullie een fijne week gehad?
Hahahaha leuk omschreven van het kattenluikje.
Gelukkig is de poes weer terug….
Xoxo
Haha, die Wikkie houdt jullie wel bezig! Lijkt me toch een kleine hartverzakking als ze opeens weg is, pff.
Hahha jaaa de kinderpostzegels en grote clubactie zijn beide weer begonnen, ook ik merk dat. Lang leve het wonen in een ‘gewone’ woonwijk waar ze allemaal lekker aan kunnen bellen (ook voor mij is dat nieuw haha). Ik moet zeggen, Roy heeft wel een punt..
Ah jeetje, wat een schrikmoment van Wikkie! Zo fijn dat het uiteindelijk allemaal op z’n pootjes terecht is gekomen (no pun intended!). En ik moest hard lachen om het laatste punt van de kinderpostzegels. Lang leve het wonen in een eengezinswoning in een wijk ;)
Oh ik snap helemaal wat je meemaakte toen Wikkie nergens te bekennen was. Ik heb onlangs exact hetzelfde meegemaakt met mijn katje, Djazz. Zo schrikken!! Gelukkig zijn ze allebei snel teruggevonden.
Haha wel heel slim dat Wikkie uitgevonden heeft hoe ze het kattenluik open krijgt, maar ik kan me voorstellen dat het schrikken is!
Haha, wat een boef, die Wikkie. Gelukkig is ze weer veilig thuis. En ja, die kinderen van tegenwoordig…! ;-)