Waar veel mensen klagen over ‘de dagelijkse sleur’, is mijn leven gevuld met blonde opmerkingen en ongemakkelijke situaties. Deze week werd mijn droom van semi-gezonde chocolade verwoest, ging het knippen van mijn pony niet helemaal zoals gepland (does it ever?) en werd ik bijna gespietst door een hert.

• Een presentatie voor mijn vader in elkaar sleutelen. Ik moest me echt inhouden om niet stiekem een geluidsfragment erin te verwerken. Nog nooit waren scheetgeluiden zo verleidelijk…
• Dit liedje neuriën. Vriend: “Waar is dat liedje ook alweer van?” Ik: “Van Game Of Thrones natuurlijk.” Vriend: “Huh? Neurie nog eens” *ik neurie het liedje nog een keer* Vriend: ‘Nee joh, dat is van Harry Potter.” Oh ja! Oeps.
• Een bouwvakker die onder mijn raam aan het zingen is en klinkt als een sim die karaoke aan het doen is. I kid you not.
• Tijdens de wekelijkse zondagwandeling met mijn vriend bijna gespietst worden door een hert in het dierenpark, omdat ik ‘m iets té lang in de ogen aankeek. Wist ik veel dat aan herten een gelijke ‘don’t-you-f*cking-stare-at-me’-code aan hing als bij gorilla’s. Gelukkig zat er een hek tussen. Pfiew!
• Het waargebeurde verhaal van Jennie over de domste zakkenroller ooit. Enjoy your yoghurt douchebag ;-)
• Note to self voor wanneer ik een volgende keer mijn pony ga knippen: stop wanneer het nog goed gaat. Ik herhaal: stop wanneer het nog goed gaat (Lees: een wel heul korte pluk aan één kant)
• Denken semi-gezond bezig te zijn door chocolade te eten met 86% cacao, blijkt deze superveel verzadigde vetten te bevatten. Ja, doei!
• Mijn vriendin die happily in love is met haar nieuwe liefde. Vriendin: “J. en ik….” Ik: “Je beseft toch wel dat dit de 50ste keer dat je zijn naam hebt genoemd vanavond, toch?” Vriendin: “Sorry! Als het irritant is, moet je het zeggen hoor.” Ik: “Nee hoor, je klinkt gewoon zoals mij. 4 jaar geleden…”
• “Ik ben nu al aan het bedenken wat ik aan wil op mijn uitreiking. Erg, hè?” aldus een vriendin van college. Ik: “Oh my god… Ik ook!”
• Mijn vader -die dit jaar 60 is geworden- die een brief thuisgestuurd krijgt van de gemeente: “Griepprik? Voor mensen van 60 jaar en ouder. Goddomme… Daar ga je dan met je goede gedrag.”

Een aantal maanden geleden kon je lezen over de zeldzame ontsteking die bij mij is ontdekt en mijn chronische B12-tekort (dit dus). Tijd om weer eens een update te geven: hoe gaat het eigenlijk? En ben ik ondertussen al uitgegroeid tot een kamerolifantje?

“De pillen hadden nu al moeten werken”
Na 4 maanden pillen te hebben geslikt, had ik vorige week woensdag weer een date met mijn dokter. “En…hoe gaat het?,” vroeg hij met vrolijke lach. “Nou…niet echt fantastisch,” moest ik ietwat beteuterd toegeven. Bottom line: de scherpe randjes zijn er vanaf, maar nog steeds heb ik regelmatig krampen en andere vervelende buikklachten. “Ik moet ze een jaar slikken, dus ik denk niet dat je dan kunt verwachten dat ze nu al optimaal werken. Toch?” vroeg ik hoopvol. Helaas prikte de dokter zo door mijn roze bubbel heen: “De pillen hadden nu al moeten werken. Eigenlijk al na de eerste maand.” Mooi shit dus. Letterlijk. Net nu ik het aantal had afgebouwd naar 2 pillen per dag, moest ik weer terug naar de start. Niet echt een besluit waar ik heel erg om stond te springen. Het zijn immers geen M&M’s…

“Ik wíl niet weer dikker worden”
De pillen zijn een variatie op de zware medicatie prednison. Heuse dikmakertjes dus. De laatste keer dat ik 3 pillen per dag moest slikken, kwam ik zo’n 3 kilo aan en zwol mijn buik zo op dat ik bijna geneigd was om ‘Hoera! Ik ben zwanger!’-kaartjes rond te sturen. Oké, ik moet me niet zo aanstellen. 3 kilo extra is immers geen aantal waarvoor je je kan opgeven bij Afvallers XL. Toch kon ik het niet laten om een “Ik wíl niet weer dikker worden!” uit te roepen tegen mijn moeder toen we eenmaal in de auto terug naar huis zaten. Natuurlijk weet ik ook dat ik absoluut niet mag klagen. Ik heb een fijne dokter en mijn vriend kan het ook he-le-maal niets schelen als ik het komende jaar uitgroei tot maatje kamerolifant (zoals mijn moeder dat zo grappig kan noemen ;-). Olifanten waren vroeger immers mijn lievelingsdieren. En ze zijn slim. Dat is eigenlijk ook véél belangrijker.

Toch is het natuurlijk even een tegenslag. En dat is oké. Volgens mijn eigen ‘handleiding’ ‘Positief denken voor noobs‘ moet je immers toegeven aan het gevoel om het los te kunnen laten ;-). Dat heb ik afgelopen week dus ook even gedaan. Bovendien, dat ik niet merkbaar baat heb van de B12-injecties vind ik ook niet waanzinnig vervelend. Ik voelde me namelijk ook niet moe. Al denkt de dokter dat ik toch nog veel verschil in fitheid zal merken, wanneer de ontsteking uit mijn darmen is verdreven. Nou: daar hou ik je aan, doc.

Waar veel mensen klagen over ‘de dagelijkse sleur’, is mijn leven gevuld met blonde opmerkingen en ongemakkelijke situaties. Deze week kreeg ik een verfrissingscursus seksuele voorlichting, liet ik weer mijn uitzonderlijke kookkennis blijken (ahum) en kreeg ik wel een héél bijzonder verzoek in mijn inbox.