Een half jaar na mijn laatste coachsessie: hoe gaat het?
14/06/2017


coach
“Jij zal altijd je eigen grenzen blijven opzoeken,” zei mijn coach tegen mij tijdens mijn allerlaatste sessie. Een eigenschap die zich voortbeweegt tussen al het moois dat het me brengt, maar tegelijkertijd ook veel energie kan vreten. Een vriend en vijand die ik altijd nauwlettend in de gaten zal moeten houden. Het is inmiddels een half jaar geleden sinds mijn laatste coachsessie: hoe gaat het nu met me?

De hulp die ik heb gekregen van mijn coach levert mij nog regelmatig nieuwsgierige vragen op. De meest gestelde vragen heb ik hier voor jullie op een rijtje gezet. Toch blijkt er nog één vraag te zijn die menig vingertop doet kriebelen om op dat toetsenbord te tikken: hoe voel ik me nú? Heb ik nog steeds baat bij de sessies met mijn coach? Kortweg gezegd: ja. Zoals eerder benoemd heeft mijn coach mij nog bewuster gemaakt van mijn denken en handelen. Waaronder eigenschappen die in de basis positief zijn, maar zich soms negatief kunnen ontwikkelen.

Neem bijvoorbeeld de eigenschap om steeds mijn eigen grenzen te blijven opzoeken. Ik merk nog steeds dat ik dit doe. Niet gek, want het is een deel van wie ik ben. Soms op de positieve manier, en soms op de negatieve manier. Al sluit het één het andere overigens niet uit. Het grootste gros van de tijd heb ik tientallen ideeën in mijn hoofd waar ik enthousiast over ben en die ik allemaal wil uitvoeren. En dan vergeet ik soms om keuzes te maken. Waardoor mijn agenda toch iets voller loopt dan eigenlijk de bedoeling was en ik met piekhaar van afspraak naar afspraak ren. Dit blijft lastig. Iemand die op zondagochtend onder begeleiding van wat natuurmuziek de kraanvogelpose inneemt, zal ik in ieder geval nooit worden. Maar vooruit: dit hóéft natuurlijk ook helemaal niet.

“Iemand zei vandaag tegen me: ‘dat je alles kunt worden, betekent niet dat je alles moet zijn’,” aldus ik tegen mijn vriend toen we onze dag aan het nabespreken waren. “Dit raakte me zó erg.” “Heb je weer zitten janken?” aldus mijn vriend grappend. Lees: hij vindt het heel grappig om mij eraan te herinneren dat hij me onlangs betrapte op een janksessie tijdens het kijken van Komt Een Vrouw Bij De Dokter. “Nee, ik vond het heel inzichtelijk,” verbeterde ik hem. We kunnen tegenwoordig alles worden wat we willen. Betekent dit ook dat we alles moeten zijn?

“We leven in een wereld waar we zo veel kansen krijgen,” vertelde diegene aan me. “Omdat we zoveel opties hebben, is er een misverstand ontstaan. Er wordt gezegd: je kan alles worden wat je wilt. En wat er wordt gehoord is: je moet alles zijn, alles kunnen en alles doen!” Ik denk dat ook ik deze druk (al dan niet onbewust) soms ervaar. Ik moet die geharde ondernemer zijn, maar gelijktijdig ook die uitgebalanceerde yogi die ontwaakt met een ontspanningsoefening. En als het éven kan, moet ik ook nog een liefdevolle vriendin zijn en een luisterend oor bieden aan wie het maar nodig heeft. Het lijkt alsof je tegenwoordig alles moet zijn. Op ieder gebied moet pieken. Iets wat zelfs in theorie onmogelijk is. Als je namelijk qua werk de volle 100% geeft, is er niets meer over om nog op privégebied te verdelen. Iets waar ik de afgelopen dagen bewust(er) bij ben gaan stilstaan.

Waar mei, juni en juli vaak de maanden zijn waarin de meeste mensen toeleven naar hun vakantie, is dit voor mij het moment waarop ik het als freelance tekstschrijver drukker heb dan ooit. Hoewel ik voorheen in de late uurtjes alsnog aan mijn blog zou werken, heb ik dit -jawel: met hulp van mijn coach- wél losgelaten. Dan maar even geen artikelen. Niet als dit betekent dat ik hierdoor een avond misloop waarop ik óók samen met mijn vriend Orange Is The New Black had kunnen bingewatchen. Al zal ik niet ontkennen noch bevestigen dat dit artikel ook is geschreven op een later tijdstip dan gepland. Afijn. Zoals mijn coach al zei: “Het heeft geen zin om tegen jou te zeggen dat je op de bank moet zitten. Dan zou ik je vragen iemand anders te zijn dan wie je bent.” En hoe graag ik het ook zou willen: de enige kraanvogel waarmee ik kan dealen is de papieren vorm in een sushirestaurant. sorrynotsorry

Liefs,
Femke

FACEBOOK * INSTAGRAM * SNAPCHAT * YOUTUBE * TWITTER



9 reacties


    14 juni 2017

    Wat een mooie rake uitspraak inderdaad! En het klopt inderdaad dat je een ‘bezig bijtje’ niet opeens kunt veranderen in iemand die uren zit te bingewatchen op de bank. Fijn dat je in ieder geval zoveel bewustzijn hebt over jezelf nu en zo te horen heb je daarnaast ook al flink wat stappen gezet. Mooi dat je bijvoorbeeld ‘s avonds je blog een beetje kunt loslaten!



    14 juni 2017

    Mooi om het zo te lezen!



    14 juni 2017

    Heel herkenbaar! Toevallig zijn dit ook de dingen waar ik zelf vaak over praat met m’n coach. Goed om te lezen dat je er zo veel baat bij hebt. En succes & veel plezier bij de klussen deze zomer :)



    14 juni 2017

    Mooi geschreven. Prachtig citaat, inderdaad. Helemaal waar! ♥



    14 juni 2017

    Heel mooi citaat! Goed om even bij stil te staan dat minder ook genoeg kan zijn. :)



    14 juni 2017

    Zo mooi gezegd. Alleen omdat er zoveel mogelijkheden zijn, betekent niet dat we ze allemaal moeten aangrijpen. Maar lastig is het wel.
    Soms lijkt het alsof de mensen om ons heen wel vijf paar handen hebben om alles te doen en daar ook in te excelleren. Als mens vergelijk je snel, wat niet leidt tot meer geluk. Het is een kwestie van dit leren herkennen en loslaten. Dicht bij jezelf blijven, ook als een stemmetje tegen je schreeuwt dat je het niet goed doet. Het is denk ik iets waar we de rest van ons leven zoet mee kunnen zijn!



    14 juni 2017

    Heel herkenbaar, vaak leg je jezelf te veel verplichtingen op.



    14 juni 2017

    Zo herkenbaar om te lezen dit. Heb voor vrijdag exact een artikel hierover klaarstaan haha. Alleen ben ik nog niet in de fase beland dat ik zo lief voor mezelf kan zijn en bepaalde dingen kan ‘accepteren’. Werk aan de winkel dus. In ieder geval inspirerend artikel



    15 juni 2017

    Fijn dat je er nog steeds baat bij hebt. En inderdaad een inspirerende uitspraak! Ik liep daar een aantal maanden terug ook tegenaan. Ik was moeder, ging weer werken, maar ik vergat ook nog een vriendin te zijn voor mijn vriend en vriendinnen en daarnaast mijzelf te zijn. Dat gaat gewoon niet allemaal. Werk heb ik toen op een lager pitje gezet. Mijn gezin gaat nou eenmaal voor. En je kunt gewoon niet al die rollen perfect vervullen. Dan zul je moeten kiezen.