Een coach vertelde mij alweer enkele jaren geleden dat ik goed ben in het presenteren van mijn gevoelens. Als in: ik weet heel goed te vertellen hoe ik me voel, maar echt het potje met emoties openen… Nou, nee. Toen ik me hiervan bewust werd, zag ik het ook steeds vaker in mijn omgeving. Mensen die een kleurrijke omschrijving wisten te geven van hun potje verdriet, maar anderen niet met hun échte emoties wilden belasten. Zonde, want soms is te veel geven óók nemen.

Dit keer werd ik door de pakketbezorger aangesproken op mijn koopgedrag, deed Roy een opvallende bekentenis en ontdekten we hoe snel afspreken met vrienden kan veranderen zodra ze kersverse ouders zijn. Benieuwd?

Na maanden (misschien wel jaren) wikken en wegen, heb ik de knoop eindelijk doorgehakt: ik ga stoppen met Younique. Een beslissing die voor mij heel goed voelt. In 2011 zag deze blog voor het eerst het licht, maar al tijden voelde het niet meer als ‘mij’ aan. En daarom ben ik achter de schermen druk bezig geweest om het in een vorm te gieten die wel bij mij past…