Een aantal maanden geleden kon je lezen over de zeldzame ontsteking die bij mij is ontdekt en mijn chronische B12-tekort (dit dus). Tijd om weer eens een update te geven: hoe gaat het eigenlijk? En ben ik ondertussen al uitgegroeid tot een kamerolifantje?
“De pillen hadden nu al moeten werken”
Na 4 maanden pillen te hebben geslikt, had ik vorige week woensdag weer een date met mijn dokter. “En…hoe gaat het?,” vroeg hij met vrolijke lach. “Nou…niet echt fantastisch,” moest ik ietwat beteuterd toegeven. Bottom line: de scherpe randjes zijn er vanaf, maar nog steeds heb ik regelmatig krampen en andere vervelende buikklachten. “Ik moet ze een jaar slikken, dus ik denk niet dat je dan kunt verwachten dat ze nu al optimaal werken. Toch?” vroeg ik hoopvol. Helaas prikte de dokter zo door mijn roze bubbel heen: “De pillen hadden nu al moeten werken. Eigenlijk al na de eerste maand.” Mooi shit dus. Letterlijk. Net nu ik het aantal had afgebouwd naar 2 pillen per dag, moest ik weer terug naar de start. Niet echt een besluit waar ik heel erg om stond te springen. Het zijn immers geen M&M’s…
“Ik wíl niet weer dikker worden”
De pillen zijn een variatie op de zware medicatie prednison. Heuse dikmakertjes dus. De laatste keer dat ik 3 pillen per dag moest slikken, kwam ik zo’n 3 kilo aan en zwol mijn buik zo op dat ik bijna geneigd was om ‘Hoera! Ik ben zwanger!’-kaartjes rond te sturen. Oké, ik moet me niet zo aanstellen. 3 kilo extra is immers geen aantal waarvoor je je kan opgeven bij Afvallers XL. Toch kon ik het niet laten om een “Ik wíl niet weer dikker worden!” uit te roepen tegen mijn moeder toen we eenmaal in de auto terug naar huis zaten. Natuurlijk weet ik ook dat ik absoluut niet mag klagen. Ik heb een fijne dokter en mijn vriend kan het ook he-le-maal niets schelen als ik het komende jaar uitgroei tot maatje kamerolifant (zoals mijn moeder dat zo grappig kan noemen ;-). Olifanten waren vroeger immers mijn lievelingsdieren. En ze zijn slim. Dat is eigenlijk ook véél belangrijker.
Toch is het natuurlijk even een tegenslag. En dat is oké. Volgens mijn eigen ‘handleiding’ ‘Positief denken voor noobs‘ moet je immers toegeven aan het gevoel om het los te kunnen laten ;-). Dat heb ik afgelopen week dus ook even gedaan. Bovendien, dat ik niet merkbaar baat heb van de B12-injecties vind ik ook niet waanzinnig vervelend. Ik voelde me namelijk ook niet moe. Al denkt de dokter dat ik toch nog veel verschil in fitheid zal merken, wanneer de ontsteking uit mijn darmen is verdreven. Nou: daar hou ik je aan, doc.
De drie kilo die je toen bent bijgekomen, is niets vergeleken met de tien kilo die ik op een paar weken ben bijgekomen. Lang leve cortisone! Helaas raak ik dit niet zomaar kwijt. We zijn alweer enkele weken verder sinds ik met de cortisone ben kunnen stoppen en er is nog geen twee kilo af. En ik moet hier enorm veel moeite voor doen, zeker aangezien sporten voor mij geen mogelijkheid is. Ik heb bolle wangen, een dubbele kin, dikke billen, een dikke poep en mijn buik lijkt ook op die van een vrouw die vier maanden zwanger is. Alleen niet zo mooi rond. En dan die striemen overal. :-( Ik had niets van kleding waar ik nog in paste, behalve enkele joggingbroeken. Ondertussen ben ik wel met mijn mama enkele nieuwe dingen gaan kopen, kwestie van toch iets te hebben voor als ik nog eens buiten kom. (Meer hierover deze vrijdag in mijn Flashback Friday.) Het diëten verloopt ook heel moeizaam, want door de vermoeidheid lijkt mijn lichaam constant te vragen om suikers. En ik heb ook constant zo’n honger. :-(
Ik hoop alleszins dat het bij jou ondertussen heel wat beter is. Dat je infectie verdwenen is, je klacht geminderd zijn en je die ongewenste kilootjes kwijt bent. Hoe gaat het trouwens met die wekelijkse B12-injecties? Ik had in mijn laatste bloedtest ook een tekort aan B12, maar voorlopig was het nog niet nodig om dit te behandelen. Toch heb ik al eens wat onderzoek gedaan voor het geval dat en blijkbaar zijn B12-spuiten niet echt aangenaam. Bij sommigen doet het zelfs echt pijn. Hopelijk heb jij hier niet te veel last van! In ieder geval, nog veel sterkte. (Al denk ik niet dat een sterke dame als jij dat nog nodig heeft. ;-) )
Wow, wat heftig om te lezen dit. Het lijkt me echt heel zwaar om dit te moeten doorstaan, zeker omdat je hier zo weinig aan kan/mag doen. Met mij gaat het gelukkig al iets beter. De situatie is ‘stabiel’ en daar ben ik tevreden mee. Ik merk niet veel van de B12-injectie, maar ik had dan ook niet echt (opvallende) klachten. Wat je leest is inderdaad waar: B12-injecties zijn niet prettig. Mocht je er ooit aan beginnen: vraag de doktersassistente vriendelijk om de vloeistof voorzichtig in te spuiten en het liefste in de achterste spier. Vooral als de vloeistof snel inspuiten kan dit namelijk écht pijn doen. En wat lief <3 Ik hoop dat het jou ook beter zal vergaan! Heel veel sterkte lieverd. X