Zoals jullie weten schaamde ik me vroeger altijd een beetje voor mijn blog. Ik vond het fantástisch om te doen, maar o wee als iemand er naar vroeg. Toch heb ik in de loop der jaren geleerd dat het eigenlijk totale onzin is om je te schamen voor een blog. Ik zette alle redenen op een rijtje.
Je stelt jezelf kwetsbaar op
Ik denk dat één van de grootste redenen is waarom een blog hebben een grote ‘schaamfactor’ heeft: je legt je leven als het ware onder een vergrootglas. Bovenal omdat je vaak ook zelf vergeet hoeveel mensen er (kunnen) meelezen. Soms is het natuurlijk gek om door een ‘vreemde’ te worden benaderd over bijvoorbeeld mijn darmsituatie, maar tegelijkertijd heb ik ook beseft dat het iets moois kan zijn. Ik heb altijd het gevoel gehad dat hoe meer ik me open stel, hoe meer jullie je ook durven open te stellen ten opzichte van mij. Dat vind ik dus fantástisch, omdat ik op deze wijze echt het gevoel heb dat ik nieuwe vriendinnen maak. En mezelf een minder raar ei voel als ik niet de enige blijk met gekke darmkwaaltjes of een obsessie voor countrymuziek. Om maar even iets te noemen.
Je bent eigenlijk een mini-ondernemer
Er komt stiekem veel meer werk kijken bij een blog dan de meeste mensen denken. Je bent niet alleen verantwoordelijk voor de tekst en fotografie, maar bijvoorbeeld ook voor de marketing, pr en administratie van je blog. Natuurlijk verschilt het natuurlijk per (doel van je) blog hoe veel werk dit is, maar het is hoe dan ook een dagelijkse commitment wat niet iedereen je zomaar na zal doen.
Je leert hoe je overkomt op anderen
Eerlijk is eerlijk: dit kan zowel een leuke, als een minder leuke les zijn. Het zijn natuurlijke leuke inzichten als je hoort dat je ‘vrolijk’, ‘positief’ en ‘creatief’ op andere mensen overkomt. Minder leuk is als je hoort dat sommige je arrogant over vinden komen (lees hier). Hoewel ik me natuurlijk niet wil focussen op negatief commentaar, probeer ik er altijd wel iets mee te doen. Zo kwam ik dankzij die negatieve opmerkingen erachter dat mijn sarcasme soms verkeerd kan worden opgevat. Natuurlijk ga ik hiervoor niet heel mijn schrijfstijl omgooien, maar het is wel iets wat ik soms in mijn achterhoofd probeer te houden wanneer ik een tekst schrijf. Zowel voor mijn blog, als mijn werk.
Natuurlijk zijn er nog een tiental meer redenen om te bedenken waarom je je niet hoeft te schamen, maar ik denk dat deze bovenstaande punten van toepassing zullen zijn op de meeste bloggers. Vind je het nog steeds lastig om aan je omgeving over je blog te vertellen? Dan wil je deze post vást even lezen. Ik denk ook dat het vooral belangrijk is voor jezelf om te beseffen dat je slechts een mini-deel van wie je écht bent uitvergroot. Dat doe ik namelijk zelf –al dan niet onbewust– ook. Door op deze wijze je blog een beetje van je af te zetten, is het denk ik ook makkelijker om je er minder voor te schamen. Je praat immers niet puur over jezelf, maar over een ‘merk’ dat je hebt opgezet. En daar mag je stiekem best stinkend trots op zijn.
Aan alle bloggers: schamen jullie je weleens voor je blog? Zo ja, wanneer?
Ik schaam me niet perse voor mijn blog maar ik heb het nog niet aan iedereen vertelt. Ik ben gewoon bang voor hun mening denk ik. Dat heeft zeker te maken met mij kwetsbaar opstellen.
In het begin schaamde ik me denk ik ook wel eens voor mijn blog, of nou ja ik had liever niet dat jongens uit mijn klas of van mijn school even mijn blog gingen bezoeken. Nu maakt dat me helemaal niks meer uit! Zowat mijn hele familie weet volgens mij af van mijn blog, maar dat vind ik juist wel leuk :)
De schaamte ben ik gelukkig wel voorbij. Ik vind het alleen nog heeeeeel akward (lees: ik wens dat ik kan verdwijnen in het meubilair) als iemand mijn blog aan het lezen is terwijl ik erbij zit. Bijvoorbeeld wanneer iemand vraagt wat je site is. Dan hoop ik altijd maar weer dat ze oke zeggen in plaats van dat ze hem gelijk intypen en gaan lezen.
Ik herken het. Ik heb ook lang gezwegen over mijn blog, maar sinds een jaar vertel ik het als mensen er naar vragen. Waarom niet? Het is deel van wie ik ben en ik vind bloggen leuk, dus
Helemaal mee eens! Opzich schaam ik mij niet voor mijn blog, maar soms als mensen vragen “Oh wat leuk! Waar blog je over dan” vind ik het lastig om te antwoorden omdat het misschien toch een beetje arrogant kan overkomen bij sommige als je over je eigen belevenissen blogt.. “Ja, zij vind zichzelf zo interessant”. Zoiets. Maar dat zit misschien meer tussen mijn oren haha :P
Dit herken ik ook heel erg hoor Lauriette, ik vind het ook lastig om met trots te vertellen waarover ik blog. Gelukkig krijg ik tot nu toe alleen maar positieve reacties, dus ik hoop dat die ‘schaamte’ op een gegeven moment wel zakt ;-)
Ik schaam me totaal niet, ik ben altijd een open persoon geweest en ben juist nog meer gaan delen door mijn blog. Alleen heb ik door mijn blog nare reacties uit directe omgeving gekregen de laatste tijd. Elke week deel ik mijn week in foto’s. En doordat ik door te hard werken en een vitamine tekort een flinke burn out heb gekregen kan ik niet meer full time werken momenteel. Elke week probeer ik er wat leuks van te maken, dingen te ondernemen, mezelf op de rit te krijgen. Maar als de vrienden en familie van mijn vriend dan gaan zeggen; “Wat doet dat meisje nou eigenlijk?” schaam ik me wel. Of voel ik me eigenlijk gekwetst. Omdat ze kortzichtig zijn en niet verder kijken dan 1 fotootje. Dit geeft een beperking. Ik denk nu ineens na over wat ik wel of niet ga delen. Want stel je voor dat er weer een nare opmerking mijn kant op komt. En dan heb ik het niet over een nare comment maar over een reactie van mensen die dichtbij mij staan…
Soms voel ik me heel ongemakkelijk als er thuis over mijn blog wordt gepraat. En ik durf ook niet echt snel over mijn blog te praten. Dat is echt iets wat ik nog moet leren, want met vriendinnen kan ik er vaak heel enthousiast over praten!
Ik schaam me niet voor mijn blog, maar er zijn nog genoeg mensen die niet van het bestaan van mijn blog af weten. Wel zijn er steeds meer mensen die dit weten en ik krijg vrijwel alleen maar leuke reacties inmiddels!
Voorheen schaamde ik mij inderdaad wel voor mijn blog. Inmiddels niet meer, iedereen om mij heen weet dat ik een blog heb en reageert hier erg positief op.
Liefs
Ja zeker. Ik heb het nog steeds dat ik mijn stukjes niet durft te delen op mijn eigen facebookpagina door negatie reacties. Mensen snappen het soms gewoon niet dat dit je hobby kan zijn.
Dat is het inderdaad: je stelt jezelf kwetsbaar op. Ik schaamde me vroeger altijd heel erg – niemand wist van mijn blog, alleen echt beste vrienden. Inmiddels heb ik er niet zo’n moeite meer mee, al vind ik het nog steeds wel even ‘schrikken’ als mijn tantes me op de familiedag ineens allemaal vertellen dat ze mijn blog lezen. Maar ach, heb niets te verbergen :).
Ja, ik had dit in het begin heel erg, vooral toen jongens uit mijn klas (ik was toen 14) mijn blog opgezocht hadden, en opmerkingen gingen maken in de klas. Gelukkig ben ik gewoon doorgegaan en tegenwoordig vind ik het helemaal niet erg meer om er over te praten, het is immers een van mijn grootste hobby’s en ik ben er trots op :) Fijn artikeltje!
Niet schamen, maar op verjaardagsfeestjes e.d. voel ik me wel eens ongemakkelijk omdat anderen soms dingen over mij weten en ik niets van hen.
Het duurde bij mij even voordat ik ging schrijven met het idee: “IEDEREEN kan meelezen, dus mind your tone”. Niet schrijven dus dat je Almere een lelijke en sfeerloze stad vind, als je daar 6 x pj je gezicht moet laten zien. Mensen spreken je daar op aan
En wat ik ook ongemakkelijk vind, is dat de blogwereld nog niet echt bekend staat als “beroep”. Dus vaak wanneer ik ergens kom, dragen mensen ideeën aan waar ik niets aan heb (“daar moet je over schrijven joh!”), word ik leeggezogen voor tips & tricks (“ik ga ook een blogje beginnen dus vertel me ff hoe ik ook duizenden lezers en volgers krijg!”) of vragen mensen hoeveel ik ermee BIJverdien.
Dus het is niet dat ik me schaam voor mijn blog, maar het brengt me op sociaal vlak wel eens in ongemakkelijke situaties.
Maarre…. countrymuziek? Waar kan ik meer lezen over deze obsessie?
Ik heb me nog nooit geschaamd voor mijn blog, maar sinds ik werk, ben ik me nog meer bewust van de inhoud van mijn blogposts. Ik ben hulpverlener en werk met psychisch kwetsbare personen. Het is dus belangrijk om je eigen privacy te beschermen en ik ben niet zo naïef om te denken dat geen enkele patiënt me ooit gegoogeld heeft. Ik probeer om me er niet te veel door te laten afremmen, maar er zit toch een stemmetje in mijn achterhoofd…
Heel herkenbaar. Ik vertel bekenden niet gauw dat ik een blog heb. Laatst kwam ik iemand tegen op een bruiloft en toen zei ze op werk lees ik altijd jouw blog. Pf, ik kon wel door de grond zakken. Het voelde zo awkward!
Ik moet zeggen dat ik in mijn omgeving niet heel erg veel praat over mijn blog, wel met mijn ouders en bestie, maar daar houdt het wel een beetje op. De meeste van mijn vrienden weten eigenlijk niet dat ik een blog heb. Het is niet zo zeer dat ik me er voor schaam, ik heb het zelfs bij een sollicitatiegesprek genoemd, maar het is meer dat het 2 aparte werelden zijn.
Ahh ik vind een blog ook echt niks om je over te schamen! Zeker jij niet haha, je doet het supergoed ;)! Nee maar ik snap wel dat het je soms onzeker maakt om zo dingen over jezelf te weten te komen, maar inderdaad, je bent echt een ondernemer met een blog en dat is alleen maar erg knap! X
Ik schaam me niet voor mijn blog maar ik merk dat ik wel selectief ben met aan wie ik over mijn blog vertel. Vooral mensen in mijn omgeving die nooit blogs lezen vinden het vaak maar een raar iets dus dan vertel ik het liever niet
Fijn om te lezen. Volgende keer een ‘waarom je je niet hoeft te schamen voor je vlogs?’ Dat is namelijk het ding waar mensen mij vaak mee pesten en lacherig over doen (op een grappige manier natuurlijk wel)..
Fijn artikel. Zelf vind ik het soms best lastig, omdat je en kwetsbaar opstelt en omdat ik soms twijfel of ik mijzelf niet voor schut zet. Eigelijk nergens voor nodig, maar toch.
Fijn om dit eens een keer te lezen. Ik heb nog steeds niemand over m’n blog verteld – behalve nu mijn vriend. Hij leest ‘m alleen niet, omdat ik me zelfs daar nog ongemakkelijk bij voel. Ik weet ook niet precies hoe het komt, misschien inderdaad júist doordat je je op een blog kwetsbaar opstelt. Maar eigenlijk zou ik er juist graag trots op willen zijn naar de buitenwereld toe.
Je hebt hellemaal gelijk! Ik heb zelf soms nog wel dat ik mij kwetsbaar voel als bekende mensen mijn blog te weten kommen. Ik denk ook meer wat zouden zei er van vinden? Ze kennen je persoonlijk etc. Toch krijg ik altijd weer positieve feedback op mijn blog en reacties als; waarom heb je dat niet eerder gezegd? Dat is toch juist leuk!!??? Tsja stiekum blijft het er wel bij mij inzitten en je hebt wel gelijk dat een blog niet zomaaar iets is, het is een klein bedrijfje waar je echt veel werk insteekt.
Ik schaam me nooit voor mijn blog. Ik ben er wel juist trots op!
Eigenlijk schaam ik me helemaal niet voor mijn blog, ik ben er juist trots op en vertel er ook heel enthousiast over. Of het nu veel voorstelt of niet, dat boeit me niet eens. Maar die trots heeft meer met mijn achtergrond te maken denk ik. Ik ben namelijk héél lang heel ernstig ziek geweest. Ik kon niets meer. Echt niets, dat is niet overdreven. En nu ben ik zo ver dat ik met veel plezier (en enige moeite) kan bloggen. Het is een hele prestatie en het is gewon leuk!
Oh ja, en een beetje zelfspot is nooit verkeerd! ;-)
Mezelf schamen voor m’n blog is fout verwoord in mijn geval. M’n ouders weten van m’n blog af, maar die lezen niet mee. Stiekem ben ‘k wel blij daarvoor, omdat ‘k er kant laat zien die ze niet van mij kennen. Communicatie is nu eenmaal geen optie bij ons thuis, dus laat ze maar in ‘t ongewisse zeg maar ;)
Nee, ik schaam me totaal niet. Ik schrijf af en toe best controversiële dingen of juist iets heel persoonlijks maar zo ben ik gewoon. Ook in het echte leven ben ik behoorlijk open en ik zeg wat ik denk. Ik vertel juist altijd heel enthousiast over mijn blog en ik ben er ook eigenlijk wel heel erg trots op.
Ik heb ook weleens haat reacties gekregen, zeker toen ik twee keer viral ging, maar ik maak me daar over het algemeen niet zo druk over. Als het slecht geschreven is maken mensen zich er ook niet druk om toch?
Dit had ik echt even nodig! Ik bots echt nog vaak op schaamte omdat ik bang ben dat mensen het stom zullen vinden dat ik blog ofzo :/
Ik heb me er eerder wel voor geschaamd, toen het nog niet zoveel was. Ik blogde nog niet lang en durfde het niet te delen. Nu ben ik super blij met deze hobby en praat ik er graag over!
Ik schaam me niet voor me blog
Het is niet dat ik me echt schaam, maar als mensen erover beginnen dan moet ik altijd wel eventjes slikken. Vooral mensen die ik wel eens spreek, maar verder niet zo goed ken.
Ja eigenlijk wel. Mijn ouders en zusje zijn er ook achter gekomen zonder dat ik het vertelde. Mijn ouders en zusje vinden het maar wat mooi en vertellen het tegen iedereen die het maar wil horen ( ook als ze het niet willen horen trouwens) Super lief, maar wel mega awkward als mijn tante’s opeens over mijn blog beginnen. Overigens wel altijd positief, maar ik vind het toch maar ongemakkelijk en mompel er graag overheen. Op school zijn ze er ook achter gekomen. Die reactie’s waren wat minder. Één klasgenootje begon zelfs haatreactie’s achter te laten, een week later stond ze naast me te vertellen over hoe erg ze cyberpesten vindt. Lekker geloofwaardig, want ik had haar natuurlijk allang door ;-). Door die reactie’s ga ik me wel schamen maar ik deel nu ook gewoon af en toe artikelen op mijn privé facebook. Ik vind het leuk om te schrijven en als ze het niet accepteren is het hun probleem. Alleen als mensen er in real life over beginnen. Tja…! :-)
Leuk artikel! Ik had het er in het begin ook heel erg moeilijk mee, nu na ruim een jaar bloggen kan ik het beter relativeren en ben ik steeds trotser op wat ik doe. Ook probeer ik me niet te veel van de mening van andere aan te trekken (als die negatief is dan). Ieder zijn ding en ieder zijn mening. Toevallig had ik het vandaag wel nog even ‘moeilijk’, ik begon de eerste dag bij mijn eerste baan en plots zei een jongen (!): ‘Aaah jij bent Kim, ik heb al over je gehoord… Jij hebt een blog he?’. Ik dacht echt: huh?!? Ik vond het zo vreemd, zeker omdat het een jongen is die ik helemaal niet ken… Hij vroeg me naar mijn website, maar ik heb gezegd dat ik het eigenlijk niet zo fijn vind als mensen die ik ‘persoonlijk ken’ het lezen… En dat ik er nog eens over ging nadenken ;-) Hopelijk vraagt hij er niet meer achter, haha!
Ik zie het bloggen nooit als zoiets groots zoals alle dingen met pr, marketing etc. Ik doe maar wat, haha, maar toch heb ik dat gevoel van schaamte wel ergens.. Moeilijk om zoiets weg te krijgen en ik denk dat dat ook wel een tijdje kan duren. Misschien heb ik die bevestiging nodig van iemand dat ik het écht goed doe? Of ben ik te perfectionistisch naar mezelf toe? Jij hoeft je trouwens nergens voor te schamen Femke! (: En voor mij kom je totaaal niet arrogant over.
Goed stuk! Ik schaam me er nu niet meer voor omdat ik weet dat mijn blog echt wel wat kwaliteit heeft en omdat ik er ook echt serieus mee bezig ben. Vroeger, toen ik nog niet heel serieus blogde, werd ik wel een beetje ongemakkelijk als ik erover moest praten, dan voelde het kinderachtig of iets dergelijks. Maar ik weet inmiddels dat het dat absoluut niet is :)
Soms schaam ik mij er wel om als ze er zo plots naar vragen. Maar ik vind het wel leuk! En inderdaad we doen allemaal aan marketing eigenlijk :-) x
Ik schaam me niet zo zeer maar toch blijf ik het onprettig en ongemakkelijk vinden als bekenden erop kijken of als ze me er naar vragen. Nu heb ik dat wel minder maar op de een of andere manier blijft het toch een soort van persoonlijk iets. Heel raar eigenlijk omdat je juist alles openbaar maakt maar als het zo dichtbij komt vind ik het toch een beetje gek of zo. Ik vind het enorm leuk om te doen maar toch vind ik het ongemakkelijk als mensen me erop aanspreken in het ‘echt’….
Soms schaam ik me wel.. voor de kinderen uit mn klas. Als die er naar vragen ben ik kort af en voel ik me raar ofzo. Weet niet hoe ik dat moet zeggen. Verder vind ik het leuk on te doen. Ookal heb ik soms geen inspiratie.
Wat een goed artikel! Ik voelde me tot een aantal maanden geleden altijd een beetje ongemakkelijk als kennissen ofzo aangaven mijn blog te hebben gelezen of een reactie gaven op een video of op iets wat te hadden gelezen. Bij vrienden dan weer niet, maar bij kennissen/schoonfamilie wel. Gelukkig is dat nu totaal niet meer zo. Mijn schoonmama kijkt altijd trouw mijn video’s en dat vind ik eigenlijk ook wel weer heel erg leuk!
Dit artikel moet ik heel goed bewaren geloof ik…Iedereen heeft zich wel eens voor zijn of haar blog geschaamd, denk ik! Ergens is het super leuk om te doen en geeft het veel voldoening, maar toch ben ik altijd op mijn hoede en bang dat ik ‘betrapt’ word..althans zo voelt dat altijd als iemand begint over je blog waarvan je niet wist dat hij of zij daarvan op de hoogte was..
Schamen nee, wel heeft het lang geduurd voor ik besloot onder eigen naam te gaan bloggen. Inmiddels ben ik daar goed aan gewend en accepteer ik dat mensen een mening kunnen hebben die niet stookt met de mijne. Gelukkig nog weinig negatieve reacties gehad.
Goeie blog! Ik had er zelf ook een tijdje last van. Maar ik heb zo van het is nergens voor nodig eigenlijk. Het is juist heel knap als je je kwetsbaar durft op te stellen. Niks om voor te schamen. We moeten lekker doen wat we zelf willen toch? :D
Zo herkenbaar, laatst vroeg iemand me wat ik deed in mijn vrije tijd en dan durf ik niet altijd te zeggen dat ik het leuk vind om te bloggen terwijl er natuurlijk niks mis mee is…
Ik denk dat ik voor mezelf die fase voorbij moet en het gewoon moet delen met anderen. Blijft altijd vreemd als bekenden je artikelen lezen.